به گزارش تیتربرتر؛ نشریه معتبر فارن‌افرز در مقاله‌ای به قلم هنری روم تحلیلگر مسائل ایران در گروه اوراسیا، با ترسیم چشم‌انداز توافق هسته‌ای جدید، درباره چالش‌هایی که در کوتاه‌مدت و میان‌مدت، بقای توافق بالقوه را تهدید می‌کنند، گمانه‌زنی کرده، و نوشته است: «رایزنی و مذاکره برای احیای این توافق چالش برانگیز بود اما حفظ این توافق به احتمال زیاد دشوارتر خواهد بود».
چند روز پس از آنکه به نظر می‌رسید درخواست‌های روسیه، مذاکرات در وین را به خطر می‌اندازد، این هفته سیگنال‌های متعددی مشاهده شد که ممکن است توافق در دسترس باشد.
از جمله این سیگنال‌ها، عقب‌نشینی مسکو از مطالبات حداکثری به خواسته‌های محدود به برجام، آزادی دو شهروند ایرانی-انگلیسی و پرداخت بدهی ۴۰۰ میلیون دلاری انگلیس به ایران بود که چهارشنبه پس از سال‌ها بازداشت در ایران، به بریتانیا بازگشتند.
درحالی‌که موانع پیش روی توافق احیای برجام یکی پس از دیگری مرتفع، و طرف‌ها به خط پایان نزدیک می‌شوند، نواقص توافق اصلی حل نشده باقی می‌مانند.
چالش‌های توافق هسته‌ای جدید
هنری رُم، تحلیلگر مسائل ایران و معاون رئیس تحقیقات گروه اوراسیا در مقاله‌ای برای فارن افرز با عنوان «محدودیت‌های یک توافق هسته‌ای جدید» با طرح این پرسش که «چرا ایرادات توافقنامه اصلی، حل نشده باقی می‌مانند؟»، ضمن بررسی این نواقص، درباره چالش‌های پیش روی توافق هسته‌ای بالقوه، گمانه‌زنی کرده، و نوشته است: «رایزنی و مذاکره برای احیای این توافق چالش برانگیز بود اما حفظ این توافق به احتمال زیاد دشوارتر است».
بر اساس گزارش اقتصادنیوز، هنری رُم در این مقاله آورده است: پس از ماه ها بحث و رایزنی، شواهد نشان می هد که مذاکره کنندگان برای احیای توافق هسته ای سال 2015 به اجماع رای و نظر نزدیک شده اند.اگرچه برخی از مسائل-از جمله بخشی از خواسته های روسیه که در لحظه آخر مطرح شد- کماکان بر جای خود باقی مانده است، اما به نظر می رسد هم ایالات متحده و هم ایران متعهد به حصول توافق در روزها یا هفته های آینده هستند.
در صورت اجرایی شدن توافق، ایالات متحده و ایران به توافق اولیه، برجام، پایبند خواهند بود و بخش هایی از برنامه هسته ای تهران را در برابر رهایی از شدیدترین رژیم تحریم های تحمیلی ایالات متحده تا به امروز، به عقب بازمی‌گردانند.
در شکل احتمالی خود، این توافق مزایای اقتصادی کوتاه مدت قابل توجهی برای ایران به دنبال خواهد داشت و به ایران فرصت می دهد تا آزادانه نفت خود را بفروشد و دوباره به سیستم مالی جهانی متصل شود. تهران نیز به نوبه خود تولید اورانیوم غنی شده و آزمایش سانتریفیوژهایش را محدود خواهد کرد و بازرسی های بین المللی تقویت شده را می پذیرد.
اما هر توافقی نیز از همان کاستی‌های گسترده‌تری رنج می‌برد که سلف آن شش سال پیش داشت – که احتمالاً با بدتر شدن نگرش‌ها در ایالات متحده و خود ایران تشدید می‌شود.
آینده نامشخص توافق هسته‌ای در خطر تبدیل شدن به یک پیش‌گویی خودسازنده است. تردیدها در مورد دوام این توافق ممکن است کسب‌وکارها را متقاعد کند که از ایران دوری کنند و علاقه تهران به حفظ این توافق و هزینه‌های خروج آمریکا از آن را کاهش دهد.
این امر باعث می‌شود که توافق در سال‌های آتی اساساً بی‌ثبات شود و پتانسیل آن برای استفاده به عنوان پایه محکمی برای مذاکرات بعدی یا هر گونه بهبود گسترده‌تر در روابط ایران و آمریکا را تضعیف کند.
امداد اقتصادی بعد از توافق برجام
در صورت اجرای موفقیت آمیز توافق جدید، تهران قادر است از منافع اقتصادی واقعی حاصل از این توافق بهره مند شود. ایران قادر خواهد بود آزادانه نفت خود را با قیمت های بالاتر بفروشد و درآمد حاصل از آن را به داخل کشور بازگرداند.
این مقوله خود به تنهایی موجب می شود که ایران به میلیاردها دلار درآمد اضافی در ماه دسترسی داشته باشد. تهران همچنین می تواند به بیش از 100 میلیارد دلار ذخایر ارزی اش که در خارج از کشور نگهداری می شوند، دسترسی داشته باشد. بانک های ایران قادر خواهند بود دوباره به سیستم مالی جهانی متصل شوند. طبیعتا در چنین شرایطی تجارت گسترش خواهد یافت و برخی از شرکت های آسیایی و اروپایی احتمالا در این کشور( ایران) حضور خواهند داشت.
همانگونه که با اجرای توافق اولیه در سال 2016 رخ داد، اجرای توافق جدید هم زمینه ساز تحولاتی چون رشد اقتصادی، کاهش فشار تورم و بهبود کیفیت زندگی و معیشت میلیون ها ایرانی می‌شود.
مطالب مرتبط:
روایت هشدار دهنده اجرای برجام اولیه
اما تاثیر برجام خود روایتی هشدار دهنده است. رهبران ایران و مردم شاهد عدم تطابق میان تعهدات مندرج در توافق و منافع اقتصادی واقعی اهدا شده بودند. پس از اجرایی شدن توافق اولیه، یکپارچگی اقتصادی ایران در شرایطی آغاز شد که این کشور در تلاش برای بازسازی ارتباطات مالی اش با جهان خارج بود.شرکت ها و بانک های بزرگ اروپایی با احتیاط به پایداری و ثبات توافق هسته ای، پذیرفتن الزامات برای فعالیت در ایران در میانه تحریم های آمریکا و محیط تجاری چالش برانگیز در ایران نگاه کرده و تحرکات را رصد می کردند. فعالیت های منطقه‌ای ایران به سان مشکلات ساختاری اقتصاد کشور موجب شد تا این گروه از شرکت‌ها و صاحبان صنایع گام‌های محتاطانه‌تری بردارند. بانک‌های اروپایی بیش از همه این نگرانی ها را لحاظ می کردند.
در این میان رهبران ایران کماکان آمریکا را متهم می‌کردند و می‌گفتند که این کشور تحریم ها را بر روی کاغذ برداشته است نه در عمل. ماه ها پس از اجرای این توافق( برجام) در سال 2016، رهبری ایران ارزیابی کرد که «اصلا شاهد لغو تحریم ها نبوده‌ایم. رئیس بانک مرکزی ایران نیز گفت «اجازه دهید... تصویری از آنچه از سه ماه پیش، یعنی تاریخ اجرای برجام رخ داده است را به شما ارائه کنم؛ تقریبا هیچ».
این تجربه به درخواست های اخیر تهران برای «راستی آزمایی» در حوزه تحریم ها دامن زده است. یعنی تعریف جدول زمانی برای اطمینان از این که فعالیت‌های اقتصادی پیش از آن که ایران از اهرم‌های هسته‌ای خود صرف‌نظر کند، افزایش یافته است.
اجرای چالش‌برانگیزتر و آینده تهدیدآمیزتر
همانگونه که اجرای برجام در سال 2016 به شکلی آشفته بود؛ امروز نیز اجرای توافق جدید می تواند چالش برانگیز‌تر شود.
هسته اصلی مشکل، منطق اساسی حاکم بر رفع تحریم ها است. ایالات متحده و دولت های اروپایی می توانند تعامل تجاری با ایران را تشویق کنند، اما این توان و قدرت را ندارند و نمی‌توانند تضمین کنند که پس از برداشته شدن محدودیت‌ها، منافع اقتصادی محقق خواهد شد یا خیر.
هزاران بانک و شرکت و بنگاه حقیقی و مستقل می توانند در باب خطرها و مزایای فعالیت در ایران تصمیم بگیرند با این همه محدودیت هایی وجود دارد مبنی بر این که چگونه دولت ها قادرند نگرانی های سرمایه گذاران، سهامداران و مدیران مضطرب را کاهش دهند.
خروج شرکت های بزرگ از روسیه پس از حمله این کشور به اوکراین؛ شرکت هایی که مستقیما تحت تاثیر تحریم های اعمالی آمریکا یا اروپا قرار نگرفتند به روشنی نشان می دهد که بازیگران فعال در بخش خصوصی فراتر از ملاحظات قانونی تصمیم های خود را می گیرند.
آینده حیات میان‌مدت و حتی کوتاه‌مدت توافق هسته‌ای نیز بسیار مبهم‌تر از سال 2015 است.
خروج ایالات متحده از این توافق در آن بازه زمانی نیز قابل تصور بود؛ با این حال، تعداد اندکی از ناظران وقوع چنین رخدادی را محتمل یا قریب‌الوقوع می‌دانستند. اکنون، خروج بدون تشریفات دونالد ترامپ از برجام در سال 2018 بیش از هر زمان دیگر و به شکلی برجسته به چشم می آید.
جمهوری خواهان ارشد حتی وعده دادند در صورت بازپس گیری قدرت و ورود به کاخ سفید، احتمالا در سال 2025، از تداوم اجرای این توافق صرف نظر خواهند کرد. با این همه سه سال زمان زیادی برای ایران است تا تجهیزات مورد نیازش را ساخته و شرایط را در داخل کشور تثبیت کند، اما سه سال زمان اندکی است برای هر تجارتی که تعامل پایدار با کشوری را ارزیابی می کند.
خطرها ممکن است پیش از سال 2025 افزایش یابند. اگر جمهوری خواهان ماه نوامبر کنترل دو مجلس نمایندگان و سنا را به دست آورند، رخدادی که وقوعش محتمل به نظر می رسد، آنها احتمالا تا حد امکان چوب لای چرخ توافق می‌گذارند. از جمله اقدامات آنها می تواند وضع قوانین جدید با هدف اعمال دوباره تحریم‌ها با ادعاهای مربوط به تروریسم و حقوق بشری که براساس توافق جدید لغو می شوند، باشد.
فعالیت‌های منطقه‌ای ایران که ایالات متحده و متحدانش آنها را تهدیدی علیه خود می‌دانند-نقاطی مشترک برای گفتگوی جمهوری خواهان و گروهی از دموکرات‌ها تعریف می‌کند آن هم در شرایطی که توانایی احتمالی تهران برای صرف میلیاردها دلار بیشتر برای فعالیت‌های نظامی‌اش پس از لغو تحریم افزایش خواهد یافت.
جو بایدن، رئیس جمهوری آمریکا هنوز از حق وتو برخوردار است اما صداهای مخالف در کنگره، ماهیت متزلزل تعهد واشنگتن را یادآور می‌شود
فشارهای کنگره هر اندازه به سمت پاییز 2023 پیش برویم، تشدید خواهد شد، زمانی‌که بر اساس توافق، ایالات متحده ملزم به لغو قوانین مرتبط با تحریمی علیه ایران می کند. در مقابل تهران باید رژیم بازرسی پروتکل الحاقی که اختیارات آژانس بین المللی انرژی اتمی برای نظارت بر برنامه هسته‌ای ایران را گسترش‌می دهد، تصویب کند.
حتی اگر دموکرات‌ها کنترل یکی از دو مجلس نمایندگان یا سنا را در انتخابات میان‌دوره‌ای حفظ کنند، کنگره احتمالا به طور قطع این بند (لغو قوانین مرتبط با تحریم‌ها) را اجرا نخواهد کرد. محدودیت های اعمالی شورای امنیت سازمان ملل متحد علیه توسعه فن‌آوری موشک‌های بالستیک ایران نیز به طور همزمان منقضی خواهد شد.
اگرچه این موارد ممکن است به شکلی خودکار توافق را به خطر نیاندازد، اما قادرند حداقل بر آینده توافق سایه تاریکی بیندازند.
آنچه دیگران می خوانند:
گردآورنده: محسن رضوی
