خیلی از هواداران فوتبال و چلسی هستند که نمی دانند چه رابطه ای میان هواداران گلاسگو رنجرز و چلسی وجود دارد. تاریخچه ای که بر می گردد به سالهای دور، زمانی که باشگاه چلسی تازه تاسیس شده بود.
هرچقدر که تلاش کنیم به گذشته نگاه کنیم و آن روز ها را بیاد بیاوریم، هواداران رنجرز را در میان هواداران چلسی دیده ایم، و یا اینکه پیراهن های چلسی در میان هواداران پر شور رنجرز به چشم می خورده است.
هواداران رنجرز در دهه ۶۰ میلادی حمایت خود را از چلسی به طور جدی شروع کردند و در دهه ۷۰ آن را گسترش دادند.
آنها در فینال جام برندگان ۱۹۷۱ نیز با حضور در ورزشگاه از چلسی حمایت کردند و در سال بعد هواداران آبی های لندن در بازی رنجرز با بارسلونا این حمایت را تلافی کردند و نگذاشتند تیم آبی پوش اسکاتلندی در اسپانیا تنها بماند.
اما این رابطه برادری از آنجایی شروع شد که چلسی مربی ای را به تیمش آورد که قبلا در تیم رنجرز حضور داشته است. او برای اینکه تیمش لباس منحصر به فردی را از باشگاه اولش(رنجرز) برای تیم چلسی آورد تا بعد از آن رنگ و نماد تیم ها با هم به اشتراک گذاشته شود. در آن دوره برخی از بازیکنان چلسی نیز ارتباطات قوی ای با رنجرز داشتند، بازیکنانی همچون چارلی کوک و جان اسپنسر که با روحیه ای خاص هیچگاه در روز مسابقات سبزیجات نمی خورد در این تیم بازی می کردند. اما مطمئنا دلایل کاملا فوتبالی در میان هست که اینچنین هواداران حاضرند برای تیمی دیگر از جان مایه بگذارند.
در دهه ۶۰ میلادی مد شده بود که هواداران فوتبال در بین دو نیمه تیم های رنجرز و یا سلتیک را تشویق می کردند، شاید به نظر عجیب باشد، اما اینچنین بود و در چلسی صدا کردن نام رنجرز یک اتفاق عادی به حساب می آمد که دلیلش را شاید باید کمی خارج از گود فوتبال بدانیم، جایی که برخی از هواداران می خواستند به خدمه های آن زمان منطقه چلسی، اعتراض کرده و آنها را نا امید کنند.
اما در دهه ۷۰ شاهد یک هماهنگی عظیم از سوی رنجرز بودیم، زمانی که مصادف بود با بمباران های لندن و شمال جزیره توسط ارتش ایرلند که در طی یکی از آنها در گلیفورد (منطقه ای در نزدیکی فولام و چلسی) شمار زیادی از هواداران چلسی زخمی و یا کشته شدند.
در آن زمان از ورزشگاه ها کنترل های شدیدی می شد و هواداران اجازه نداشتند هر شی ای را با خود به ورزشگاه ببرند و حتی اگر مردم عادی با دوستانشان در ارتش ایرلند یک نوشیدنی می خوردند هم باید مجازات می شدند. با شرایط آن دوره بریتانیا که هرکسی احتمال اضافه شدن به این ارتش را داشت در فوتبال هم نقشش را ایفا کرده بود. حتی سرمربی سلتیک، دیوید هی با خاطر پیوست به آنها از حضور در این تیم محروم شد. هرچند که این مربی این ادعا را رد کرد اما شعار های هواداران بر ضد او و سلتیک ادامه داشت. تا جایی که مدیر عامل باشگاه آن را شرم آور خواند.
سلتیک و گلاسکو رنجرز که امروزه به عنوان دو رقیب دیرینه در فوتبال اسکاتلند مدعی هستند، در گذشته نمادی از کاتولیک ها و پروتستان ها بدوند. دو رقیبی که بازی هایشان همچون چنگ بین هزاران و یا میلیون ها نفر اتفاق می افتاد. که این حساسیت مذهبی میان آنها تا انگلستان و لندن هم رسیده بود.
سلتیک که از حامیان ارتش ایرلند دانسته می شد از نفرت فراوانی در میان عده ای از هواداران برخوردار بود.که باعث عمیق تر شدن رابطه چلسی و رنجرز شد. هواداران این دو تیم باهم رابطه دوستانه تری پیدا کردند و گاهی برای اتفاقات خوب مانند با هم شعار دادن و شادی کردن در کنار هم بودند و گاهی برای حمایت از یکدیگر در شرایط نه چندان مناسب در کنار هم می ایستادند.
مطمئنا این اتفاق، اتفاقی نیست که بشود به آن افتخار کرد، اما رابطه قوی دو تیم فوتبالی می تواند برای فوتبال دوستان جذاب و غیر عادی باشد.
در دهه ۸۰ و زمانی که تیم های انگلیسی از حضور در مسابقات اروپایی محروم بودند، اکثر هواداران چلسی با رنجرز گالکسی به اروپا می رفتند و آنها را تشویق می کردند، شاید دلیلشان در فوتبال امروزه اشتباه بوده است، اما این اتفاقی بود که در آن زمان میان این دو تیم افتاده بود. حتی در آن سالها رستورانی در خیابان فولام، برای سفر های تیم رنجرز ثبت نام می کرد تا به حمایت تیم اسکاتلندی بروند. این رستوران بعد ها به جایی برای ملاقات هواداران چلسی و رنجرز تبدیل شد و همیشه وقتی چلسی با سلتیک بازی داشت، رنجرزی ها در آنجا و یا استادیوم بودند.
اگر بخواهیم به گذشته نگاهی بیاندازیم، می توانیم از ۲ بازی دوستانه در اوایل دهه ۸۰ در استمفوردبریج یاد کنیم، اولین بازی ، میان چلسی و رنجرز برگزار شد، با هر گل چلسی، هواداران رنجرز و با هر گل آنها هواداران چلسی خوشحالی می کردند! بازی دوم بعد از آن بازی در شهر گلاسکو و ورزشگاه رنجرز بود. در آن زمان بازی هواداران رنجرز از میهمانان خود پذیرایی می کردند و نمی گذاشتند آنها پولی برای نوشیدنی هایشان پرداخت کنند.
همین میهمان نوازی ها کافی بود تا پیمان برادری آبی ها قوی تر شوی تا در دیگر بازی های دو تیم نیز این هواداران با هم ملاقات کنند. از همین رو کلاه و شال هایی با نام چلسی و رنجرز در کنار هم و در ورزشگاه استمفوردبریج برای هواداران آاده شده بود، اتفاقی که می توان آن را تولد واقعی پیمان برادری هواداران این دو تیم نامید. در همین ایام بود که تیم لینفیلد هم به این اجتماع اضافه شد تا برادران آبی به عدد سه برسند. لینفیلد و رنجرز از قبل ها با هم رابطه خوبی داشتند و چلسی هم حالا به جمع آنها اضافه شده بود.
اگر به دهه ۹۰ نگاهی بیاندازیم هواداران رنجرز در تعداد زیادی از بازی های شمالی جزیره حضور داشتند، آنها با این حرکتشان نمی گذاشتند که چلسی در ورزشگاهی احساس غربت کند. آنها قبلا هم این کار را کرده بودند، برای مثال در بازی با لیورپول در سال ۱۹۸۵ نزدیک به ۲ هزار نفر از رنجرز به آنفیلد رفتند و بعد از اینکه پلیس محلی از ماجرا با خبر شد خواست جلوی این کار را بگیرد، اما هواداران چلسی به یاری رنجرزی ها رفته و آنها را تا راه برگشت به گلاسگو همراهی می کردند، آنها نوشیدنی هایشان را در اتوبوس با هم تقسیم می کردند و با شعار هایشان به یکدیگر انگیزه می دادند.
درست است که با گذشت زمان شاهد این اتفاقات میان هواداران نیستیم، اما هنوز هم در کنار ورزشگاه استمفوردبریج محصولاتی با آرم این سه برادر آبی به فروش می رسد. در بازی چلسی با بارسلونا باز هم هواداران رنجرز از آبی ها حمایت کردند و آنها را در اسپانیا تنها نگذاشتند. آنها در روز قبل از بازی پرچم بزرگی که از سه آرم باشگاه ها درست شده بود را در وسط جاده ای اصلی در بارسلونا وصل کرده بودند.
روزهای سخت برادران آبی به اتمام رسیده است، اما خاطره ها باقیست، خاطره هایی که شاید برای نسل جدید فوتبالی قابل درک نباشد، اما برای آن نسل از فوتبال و هوادارانی که در بمباران و جنگ هم به فوتبال عشق می ورزیدند، ارزش بسیاری دارد.
