به گزارش تیتربرتر؛ در راس تمامی معضلاتی که از پیشرفت فوتبال خوزستان جلوگیری می کند، گرانی شهریه مدارس فوتبال و کرایه زمین های چمن و سالن های فوتسال است. سال ها بود با رشد و گسترش مدارس فوتبال در اقصی نقاط خوزستان، دلمان خوش بود که در تک تک آن مناطق بازیکنان و علاقمندان بدون هیچ گونه مشکلی، اوقات فراغت را سپری و آموزش در مدارس فوتبال مورد تایید هیات فوتبال که از مربیان مدرک دار و آموزش دیده سود می برند را فرا خواهند گرفت. اما به مرور و بر اثر تورم بیش از حد و افزایش سرسام آور گرانی ها، هزینه ثبت نام در مدارس فوتبال نیز رشد چشمگیری داشته به گونه ای که از توان خانواده ها خارج شده است. به عنوان مثال خانواده ای که دو فرزند دارد و بخواهد آنها را به مدرسه فوتبال بفرستد، به جز وقت و زمانی که پدر و مادر برای رفت و آمد فرزند سپری می کنند، ماهیانه بایست حدودا 2 میلیون تومان برای شهریه، ایاب و ذهاب، تغذیه پس از تمرین، خرید البسه ورزشی، مسابقات دوستانه و...هزینه کنند که در شرایط اقتصادی فعلی جامعه، دور از ذهن خواهد بود. از طرفی با این افزایش هزینه ها، تنها کسانی که متضرر شده و کمترین بهره را از این سفره رنگین برده اند، مربیان هستند که در زمان تعطیلی مدارس فوتبال به بهانه هایی همچون بدی آب و هوا، مراسم مذهبی، تعطیلات رسمی و دیگر دلایل موجود، از دستمزد و حق خود محروم مانده اند. در حالی که مدارس فوتبال، شهریه زمان تعطیلات را هم پیشاپیش از خانواده های بیچاره دریافت نموده اند. اگر از مدیران این مدارس بپرسند که چرا این قدر شهریه ها افزایش یافته، دلایل خاص خود را داشته که برخی از آنها نیز منطقی اند. اما در هر صورت و با تمامی دلایل موجود، نباید از انصاف گذشت که درآمد مدارس فوتبال قابل توجه می باشد. چون در کنار شهریه، در فروش تغذیه، البسه ورزشی، برگزاری مسابقات دوستانه، فستیوال ها و...نیز درآمد های خوبی عایدشان می شود. اما آنچه از صحبت های آنها منطقی به نظر می رسد، افزایش بی رویه کرایه چمن های مصنوعی و خصوصا طبیعی است که معمولا هزینه چمن طبیعی از یک میلیون تا دو میلیون تومان بسته به شرایط و کیفیت زمین برای هر سانس دو ساعته متغیر است. این مسأله هم کمر مدارس فوتبال را شکسته و هم تیم های محلات، باشگاه های خصوصی، تمرینات پیشکسوتان و سایر تمرینات و مسابقات رده های پایه و باشگاهی در سطوح مختلف را در حد تعطیلی و انحلال پیش برده و هیچ نظارتی نیز بر آن نمی شود. اکثر خانواده ها از استطاعت مالی مناسبی برخوردار نیستند و به خاطر عشق و علاقه فرزندان خود و دور نمودن ایشان از انواع فساد، هزینه کرایه های آن ها از نقاط دور و نزدیک داخل و خارج شهر را به جان می‌خرند تا به فوتبال بپردازد. تازه به جز آن می بایست مبلغی را نیز بابت اجازه زمین که پول آن از جیب بازیکنان پرداخت می شود را کنار بگذارند که واقعا شرایط را دشوار و حتی غیرممکن می کند. حال این سوال پیش می‌آید که مگر نه طبق قوانین کشور، دولت بایست در سرانه بودجه سالیانه، مبالغ قابل توجهی بابت سلامت، رفاهیات و ورزش مردم اعم از کودکان، نوجوانان، بزرگسالان و پیشکسوتان پیش بینی و تخصیص دهد؟ پس چرا جور آن هزینه ها را تنها بازیکنان و خانواده های آن ها بایست بکشند و هیچ نظارتی روی موارد یاد شده و اجاره بهای اماکن ورزشی نمی شود؟ اگر از متولیان آن ها پرسیده شود، قطعا خواهند گفت هزینه آب، برق، کود و حفظ و نگهداری زمین بسیار زیاد شده که این دلیل هم در نوع خود قابل توجه و منطقی می باشد و مشاهده می شود همه چیز در یک جامعه به هم ربط دارد. پس چه نهادی متولی و مسول پیگیری این بی نظمی ها و برداشتن فشار ها از روی دوش مردم است؟ چرا در مباحث اقتصادی کنترل و ثباتی را در کشور شاهد نیستیم؟ چرا هر کسی هر کاری و هر قیمتی که دلش بخواهد را اعمال می کند و کسی هم نمی تواند جلویش را بگیرد؟ پس با این شرایط در آینده ای نزدیک تیم داری و ورزش در رشته های مختلف رو به انحلال و سقوط خواهد رفت و وای به حال جامعه ای که هزینه تفریح، ورزش و رفاهیات عمومی مردمش آن قدر زیاد شود که دیگر نتوان به آن ها به عنوان کمترین حقوق شهروندی پرداخت. بایست فاتحه سلامت روحی و جسمی آن جامعه را خواند. لذا از مسولین و متولیان امر که این صحبت ها را می شنوند عاجزانه درخواست دارم حداقل فکری به حال کرایه زمین های ورزشی نموده و بسته به کیفیت و شرایط آن ها، میزان و مبلغ کرایه در هر سانس را با تعرفه دولتی مشخص و اعلام نمایند که هر شخص یا نهادی جرات سواستفاده نداشته باشد و سبب دلسردی ورزشی ها، انحلال یا عدم تیم داری ها نشود.

چرا که به زودی زلزله ای ویرانگر به اسم کاهش رویکرد مردم به ورزش سبب فروپاشی سلامت جامعه و بالطبع آن افزایش انواع فساد و جرم و جنایت خواهد شد.

نویسنده: محسن بابادی