تیتربرتر؛ عباس نادران اعلام کرد یکی از بازیگران «شادروان» از نظر صدا و سیما ممنوع‌التصویر است و برای همین، تلویزیون تیزر این فیلم را پخش نمی‌کند. سینا مهراد، نازنین بیاتی، گلاره عباسی، بهرنگ علوی، رویا تیموریان، رضا رویگری و... در این اثر سینمایی نقش‌آفرینی می‌کنند.
ماجرای ممنوع‌التصویر شدن بازیگر فیلم شادروان
عباس نادران، تهیه‌کننده «شادروان» که این روزها روی پرده سینماهای کشور است، در پستی اینستاگرامی، از این‌که تلویزیون، تیزرها و تبلیغات این فیلم را پخش نمی‌کند، از رییس صدا و سیما، انتقاد کرد.
او نوشته است:
«فیلم «شادروان» ۶ میلیاردی شد، این البته خبر خوب است.
ولی خبر جذاب‌تره این‌که علیرغم همه پیگیری‌ها و دوندگی‌ها، سهم شادروان از تیزرهای تلویزیونی رسانه (به‌اصطلاح) ملی صفر تاست و بعید می‌دونم این عدد تغییر کنه!
بهانه فعلاً ممنوع‌التصویری یکی از بازیگران «شادروان» است، کسی که تو جشنواره هم خوب مزد زحماتش رو گرفت! دلیلی برای این ممنوع‌التصویری به ما هم نگفتن و اصولاً خب اونا اونجا هستن که سوال کنن ، نه این‌که جواب بدن !!
آقای جبلی ، ممنون از این‌که در راستای ایجاد اعتماد عمومی، جذب سرمایه‌های جوان کشور و کمک به تولیدات فرهنگی و سینمایی کشور کمک می‌کنید.»
«شادروان» با کارگردانی حسین نمازی و بازی سینا مهراد، نازنین بیاتی، گلاره عباسی، بهرنگ علوی، رویا تیموریان، رضا رویگری و ... ساخته شده است. داستان این فیلم، به دردسرهای یک خانواده پس از فوت ناگهانی پدرشان می‌پردازد. خانواده آن‌ها که در حاشیه شهر زندگی می‌کنند، درآمدی جز فروش سبزی ندارند و حالا با درگذشت پدرشان، ماجراهای تازه‌ای برای‌شان پیش می‌آید.
نقد فیلم شادروان
حسین نمازی در فیلم «شادروان» یک کمدی موقعیت قابل قبولی را به تصویر می‌کشد که از دل یک فضای تراژیک بیرون آمده و به فضای آبزرود نزدیک می‌شود. تلاش یک خانواده تهی دست برای کفن و دفن پدرشان. مراسمی که به واسطه فقر و برخی موانع حاشیه‌ای به یک معضل بدل می‌شود که به واسطه آن قصه فیلم بسط پیدا کرده، شخصیت‌ها معرفی شده و موقعیت‌های مفرح و طنازانه‌ای در درون آن شکل می‌گیرد.
در واقع با مرگ پدری تهی دست و بی مسئولیت، خانواده‌اش حتی در دفن جنازه او هم دچار مشکل می‌شوند. فیلم از چند خرده روایت هم بهره می‌گیرد که البته به طور مستقیم با خط اصلی داستان نسبت دارد. تلاش اطرافیان برای کمک کردن به این خانواده برای برگزاری آبرومندانه مراسم خاکسپاری تداعی‌گر فیلم مهمان مامان و تلاش همه برای برگزاری مهمانی است. شادروان در عین حال و در ذات خود یک کمدی انتقادی و آسیب شناسانه درباره طبقات فرودست جامعه است که گاهی با وجود طنز نهفته در آن نمی‌توان تلخی آن را فراموش کرد. شادروان در واقع روایتی از اشک‌ها و لبخندهای طبقه فرودست جامعه است.
مطالب مرتبط:
۳ ویژگی فیلم شادروان:
- موفق در خلق کمدی موقعیت مینی مالیستی
- بازی‌های خوب به ویژه سینا مهراد و نازنین بیاتی
- پرهیز از لودگی و کمدی مبتذل
- سید آریا قریشی
می‌توان نکات مثبتی را در مورد شادروان مطرح کرد: موقعیت اولیه جذاب و درگیرکننده است و پتانسیل بالایی دارد؛ شخصیت‌ها – شاید به‌جز معدودی از موارد – برای خنداندن تماشاگر به لودگی‌هایی بی‌ربط به شناخت پیشینِ ما از آن‌ها رو نمی‌آورند؛ تضاد میان لحن و محتوا در مواردی نتیجۀ جالب و غافلگیرکننده‌ای به‌بار آورده؛ و بعضی از بازیگران – در رأس همه بهرنگ علوی – حضوری پذیرفتنی دارند.
با این وجود، واقعیت این است که فیلم به‌جز یک موقعیت اولیه جذاب و چند لحظه بامزه – که تراکم آن‌ها در ۲۰ دقیقه ابتدایی بیش از دیگر قسمت‌های فیلم است – چیز چندانی در چنته ندارد. مشکل – مثل خیلی از فیلمهای سینمای ایران – به سرگردان بودنِ فیلمنامه برمی‌گردد. شادروان در مورد چیست: تحول یک آدم خودخواه به یک فرد فداکار؟ لزوم گرفتن دست دیگران در مواقع بحرانی؟ تلاش برای بیرون آوردن یک جنازه از بیمارستان؟
ظاهراً در مورد همه است اما واقعیت این است که – از جایی به بعد – فیلم میان این جنبه‌ها سُر می‌خورد بدون این‌که بتواند تعادل چندانی میان آن‌ها برقرار کند. هر چند – کم‌وبیش – تمام این ابعاد در طول فیلم حضور دارند اما به‌نظر می‌رسد در هر کدام از پرده‌های فیلمنامه یکی از این ابعاد به محور کار تبدیل می‌شود. چندپارهبودنِ داستان (نمود این چندپاره‌بودن را در تغییر ناگهانی موضع فیلم نسبت به گروهی از اطرافیان شخصیت‌های اصلی در اواخر فیلم مشاهده می‌کنیم) و خالی‌شدن دست فیلمنامه‌نویس بعد از پردۀ اول ضربه‌ای جدی به کار زده است.
۳ ویژگی فیلم شادروان:
- بازی بهرنگ علوی در نقشی که شباهت چندانی به نقش‌های پیشین او ندارد
- چهره‌پردازی خوب
- چندپارگی و اکتفا کردن به چند شوخی لحظه‌ای از جایی به بعد
- نقد شفاهی احسان ناظم بکایی بر فیلم شادروان
حسین نمازی در دومین فیلمش به سمت آثار ابزورد و متفاوت رفته است و تلاش کرده تا با ساخت کمدی موقعیت از دل یک اتفاق تلخ بخش کمدی ماجرا را بیرون بکشد. موقعیت پارادوکسیکال یک خانواده عزادار در میان رخدادهای غیرمنتظره همان چیزی است که شاید در آثار فیلمسازانی همچون عبدالرضا کاهانی مشاهده کردیم و نمازی در شادروان به تمامی به ساختار و بستر ژانر وفادار مانده است.
۳ ویژگی فیلم شادروان:
- بازی‌های خوب بازیگران از جمله سینا مهراد و بهرنگ علوی
- سکانس حضور در ثبت احوال برای دریافت شناسنامه
- ضرباهنگ خوب فیلم و خلق موقعیت‌های کمدی
- کمال پورکاوه
مواجهه با جدیدترین ساخته حسین نمازی، بار دیگر معضل فیلمهای کمدی این سال‌ها را به ما یادآوری می‌کند. معضلی که بیش از هر چیز بر روی ساده انگاری و سهل پسندی تماشاگرش حساب باز کرده و می‌کوشد داستان یک خطی و نیم بند خود را با اتکا به شوخی‌های کلامی و نمایش کم هوشی کاراکترهایش به پیش ببرد.
در این مسیر، شادروان همان مسیری را طی می‌کند که کمدی‌های نود شبی تلویزیون در دهه هفتاد با اتکا به یک داستان عاشقانه رقیق و دم دستی طی می‌کردند.
شاید تنها ذوق و سلیقه نویسنده فیلمنامه برای به روز کردن دستمایه‌ای که در اختیار داشته است، وارد کردن مقدار متنابهی توالت گرافی! و شوخی‌هایی بند تنبانی باشد که ساخته حسین نمازی را از سریالهایی چون زیر آسمان شهر متفاوت می‌سازد. شاید هیچ اثر دیگری به اندازه شادروان نمی‌توانست اعتبار نیم بند بازیگرانی چون گلاره عباسی و نازنین بیاتی را خدشه‌دار نموده و تماشاگر پیگیر را نسبت به انتخاب آن‌ها دچار سرخوردگی و ناامیدی کند.
۳ ویژگی فیلم شادروان:
- بازی متفاوت بهرنگ علوی
- رابطه عاشقانه (سینا مهراد و گلاره عباسی) که به کاریکاتوری مضحک شباهت پیدا کرده است
- پایان‌بندی ناامید کننده
- نقد شفاهی ویدیویی محمد صابری بر فیلم شادروان
خلاصه داستان فیلم شادروان
خلاصه داستان فیلم شادروان از این قرار است که پس از فوت ناگهانی پدر خانواده، نادر که پسر بزرگ اوست باید تمام مخارج آی‌سی‌یو و کفن و دفن او را متقبل شود؛ خانواده آن‌ها که در حاشیه شهر زندگی می‌کنند درآمدی جز سبزی فروشی ندارند.
بازیگران و عوامل فیلم شادروان
رضا رویگری، بهرام ابراهیمی، ایمان برات‌پور، سینا مهراد، گلاره عباسی، نازنین بیاتی، بهرنگ علوی، حافظ نبی‌زاده، بهناز نادری، اعظم کبودیان، فرناز صالحتاش، الهه افشاری، رویا تیموریان، محسن مهری، سجاد رضایی، بابک جعفریه، مریم افشار و محمدموسی اکبری
نویسنده و کارگردان: حسین نمازی، تهیه کننده: عباس نادران، مدیر فیلمبرداری: مسعود سلامی، مدیر صدابرداری: بابک اردلان، طراح صحنه: بهزاد جعفری طادی، طراح لباس: فاطمه صفری زاده، طراح چهره‌پردازی: امید گل‌زاده، مدیر تولید: عماد طاهری، مدیر تدارکات: هادی غفارلو، مدیر فیلمبرداری: مسعود سلامی، مدیر صدابرداری: بابک اردلان، طراح صحنه: بهزاد جعفری طادی، طراح لباس: فاطمه صفری زاده، طراح چهره‌پردازی: امید گل‌زاده، مدیر تولید: عماد طاهری، مدیر تدارکات: هادی غفارلو، دستیار کارگردان و مدیر برنامه‌ریزی: سعید بیات، منشی صحنه: آرزو قربانی، روابط عمومی: زهرا دمزآبادی، عکاس: محمد صادق زرجویان.
صحبت های سازندگان و عوامل فیلم شادروان
حسین نمازی کارگردان: فیلمنامه این اثر، قصه‌ای منسجم دارد اما در بطن آن خرده روایت‌هایی هم به چشم می‌خورد که اگر وجود نداشت فیلم الکن می‌گفت. داستان این فیلم را من در یک روزنامه خوانده بودم و از آن با برداشتی آزاد چنین ایده‌ای را وام گرفتم. من هر قصه‌ای که احساس کنم از پس ساختنش برمی‌آیم را می‌سازم. پایان فیلم ما کمدی نیست و قواعد کمدی در فیلم رعایت نمی‌شود؛ نهایتا می‌توانم فیلم را ملودرامی شیرین بدانم.
سینا مهراد: روزی که این فیلم به من پیشنهاد شد به این فکر نکردم که این نقش متفاوت است و صرفا به قدرت ریسک عباس نادران و حسین نمازی تحسین گفتم و با خواندن فیلمنامه تصمیم گرفتم در این فیلم ایفای نقش کنم؛ اما در رسیدن به نقش با چالش خاصی مواجه نبودم.
رویا تیموریان: من با حسین نمازی پیش‌تر کار کرده بودم و می‌دانستم در یک فضای سلامت و با گوش دادن به ایده‌های متفاوت شروع به ساخت کار می‌کند. برای همین تصمیم گرفتم نقش «نازی» را بازی کنم. فکر می‌کنم این اثر بسیار شفاف، ساده و بدون هیچ پیچیدگی و نقطه‌ای مبهم باشد. این اثر سینمایی ۹۰ دقیقه مردم را شاداب می‌کند.
آنچه دیگران میخوانند:
گردآورنده: علیرضا یوسفی
