به گزارش تیتربرتر؛ بیت کوین با نماد اختصاری BTC یک ارز دیجیتال یا شکلی از دارایی دیجیتال است که با ارزش بازار حدود ۶۴۵.۳ میلیارد دلار، در رتبه ۱ بازار قرار داشته و سهم ۴۱.۸۷ درصدی از کل بازار را در اختیار دارد.
بیتکوین در برخی از ساعات روزهای گذشته موفق شده تا جایگاه خود را در بالای کانال ۴۰ هزار دلاری تثبیت کند.
از طرف دیگر میزان ورود ارزهای دیجیتالی به صرافیها تغییری محسوس نسبت به روزهای قبل داشته تا جایی که برای نخستین بار از ۲۲ آوریل، میزان خروجی بیتکوین از صرافیها بیشتر از میزان ورودی بوده است؛ بدان معنا که معامله گران بزرگ انتظار دارند قیمتها به زودی صعودی شوند.
خرداد 1400 سود بیت کوین بیشتر است یا دلار؟
با توجه به اینکه قیمت دلار در پایان معاملات نیمه اول روز بالاتر از قیمت عصر روز گذشته قرار گرفت احتمالا تاثیر اظهار نظر عراقچی تا حدی در بازار باقی ماند. البته محتمل است که نوسان قیمتها تحت تاثیر عوامل دیگری نیز صورت گرفته باشد، اما تاثیر اخبار مذاکرات بر نوسان قیمت ارز غیر قابل انکار است.
تحلیلگران علاوه بر این روند قیمتی دلار در بازار متشکل ارزی و حجم عرضه در این روز را مهم عنوان کرده و معتقد بودند رئیس جدید بانک مرکزی احتمالا با قدرت بیشتری نوسان قیمت ارز را کنترل خواهد کرد. قیمت دلار متشکل در شروع امر نسبت به متوسط روز گذشته 201 تومان افزایش داشت و روی 23 هزار و 305 تومان قرار گرفت. قیمت دلار بازار متشکل در ادامه کاهش یافت و در نهایت معاملات نیمه اول روز را با قیمت 23 هزار و 287 تومان به پایان رساند. افزایش خفیف تر قیمت در بازار متشکل و روند کاهشی آن در طول معاملات صبح احتمالا در تعدیل روند صعودی دلار بازار آزاد و بازگشت قیمت به سمت عقب موثر بود.
با این وجود دلار آمریکا در تجارت، ارز مسلط است: وقتی بانکی می خواهد رینگیت مالزی را با سل پرو عوض کند ، معمولاً رینگیت را با دلار و سپس دلار را با سل معامله می کند. بسیاری از تجارتهای جهانی نیز به دلار صورتحساب میشوند؛ یعنی قرارداد با دلار نوشته شده و با دلار نیز تسویه حساب ان است. و دلار حدود 60 درصد از ذخایر ارزی دولتی جهان را تشکیل می دهد: داراییهای ارزی که دولتها عمدتا در اختیار دارند تا بتوانند در صورت لزوم برای ثبات بازار مداخله کنند، دلاری است.
همانطور که گفتم ، این یک چیز بزرگ به نظر می رسد. دلار به تعبیری پول جهانی است و طبیعی است که زمانی از سوی وزیر دارایی فرانسه زمانی "امتیاز گزاف" نامیده شده است؛ «توانایی خرید وسایل به سادگی با دلارهایی که آمریکا چاپ میکند و دنیا باید تحویل بگیرد». هر چند وقت یکبار مقالات خبری را میبینم که ادعا میکنند که نقش ویژه دلار به آمریکا توانایی منحصر به فردی برای اجرای کسری تجاری سال به سال میدهد، گزینه ای که برای سایر کشورها بلااستفاده است.
مطالب مرتبط:
آمریکا به طور مداوم کسری داشته است. اما استرالیا هم به طور مداوم حتی کسریهای بیشتری داشته است. انگلستان تا حدودی نوساناتی داشته اما به طور متوسط، این کشور نیز کسری های زیادی داشته است. ما در این زمینه خاص نیستیم.
با این وجود ، آیا بخاطر لینکه دلار یک ارز برتر است، ما نمیتوانیم ارزانتر وام بگیریم؟ در این زمینه، بحث یک اثر کاملاً ظریف در میان است. در حال نوشتن این متن، اوراق قرضه 10 ساله ایالات متحده حدود 1.6 درصد بازدهی دارند، اوراق 10 ساله انگلیس حدود 0.8 درصد، و ژاپن 0.07 درصد. عوامل زیادی بر هزینههای استقراض تأثیر میگذارد، اما اگر این واقعیت که نه پوند و نه ین ارزهای اصلی جهانی نیستند، یک بدهی عمده محسوب می شود، این دستکم در دادهها روشن نیست و رابطه مشخصی بین این دو متغیر وجود ندارد.
پوند یک ارز اصلی بین المللی بوده است. تا سال 1955 دلار به عنوان ارز ذخیره، از پوند پیشی نگرفت. حتی در اواخر دهه 1960 یکی از بازیگران اصلی بود. اما پس از آن نقش آن به سرعت محو شد. در سال 1975 پوند اساساً فقط یک ارز عادی در یک کشور پیشرفته بود که در داخل همان کشور استفاده می شد اما در خارج از کشور استفاده چندانی نداشت.
در طول این دههها، نوسانات بزرگی رخ داده است که منعکسکننده مواردی مانند سیاست پولی بسته دوران مارگارت تاچر و یا ادغام سیاست پولی بسته و کسری دوران رونالد ریگان است. اما پوند به طور کلی از زمانی که دیگر ارز جهانی نبوده، بسیار قوی تر از قبل شده است. این یک راز بزرگ نیست،بلکه احتمالاً نشان دهنده نقش مداوم لندن به عنوان یک قطب مالی جهانی در عصر جهانیسازی مالی است. اما باز هم ، دیدن شواهدی دال بر اینکه از دست دادن جایگاه ارز جهانی تفاوت زیادی ایجاد کرده، دشوار است.
بنابراین آیا جایگاه دلار کاملاً بی ربط است؟ خیر. محبوبیت دلار، به آمریکا یک صنعت صادراتی منحصر به فرد میدهد؛ یعنی خود دلار، یا به طور خاص، بنجامینها (اسکناس های 100 دلاری ، که پرتره بنجامین فرانکلین روی آن حک شده).
این روزها تجارت زندگی روزمره تا حد زیادی دیجیتال است. بسیاری از آمریکایی ها به ندرت از پول نقد استفاده می کنند. حتی کیوسک های میوه و سبزیجات در پیادهروهای نیویورک اغلب Venmo را قبول می کنند. با توجه به واقعیت زیسته، فهم اینکه چه مقدار ارز در گردش است عجیب است: بیش از 2 تریلیون دلار یا بیش از ۶ هزار دلار به ازای هر شهروند مقیم ایالات متحده.
این همه پول نقد برای چه استفاده می شود؟ یک سرنخ مهم، ارزش اسمی درج شده روی اسکناسهای است.
بله، این عمدتا بنجامینها هستند که به طور کلی حتی در فروشگاه ها قابل استفاده نیستند، اما برای پرداختهایی استفاده می شود که افراد نمیخواهند به راحتی ردیابی شوند، معمولاً به این دلیل که آنها کار غیرقانونی انجام میدهند.
و در اینجا جایی است که دلار نقش ویژه ای ایفا می کند: ما اسکناسهای درشت بیشتری در گردش داریم. در سال ۲۰۱۶ آمریکا نسبت به اندازه اقتصاد خود، و نسبت به سایر کشورها، ارزش اسکناسهای بزرگ در گردش ایالات متحده بیش از 6 درصد G.D.P آن بود. این رقم برای کانادا تنها یک سوم بود.
دلیل اصلی این تفاوت، تقریباً با اطمینان کامل می توان گفت این است که اسکناسهای 100 دلاری زیادی خارج از ایالات متحده نگهداری میشود.
در واقع، این تمایل خارجی ها برای نگهداری پول نقد آمریکایی در عمل به معنای آن است که جهان مقدار قابل توجهی پول (شاید بالغ بر یک تریلیون دلار) را با سود صفر به ایالات متحده وام داده است. وقتی نرخ بهره به اندازه کنونی پایین باشد این مسئله بزرگی نیست، اما در گذشته ارزش آن بیشتر بوده است؛ شاید به اندازه یکچهارم درصد G.D.P. بنابراین، آمریکا از نقش ویژه دلار تا حدودی بهره میبرد. اما به سختی میتوان آن را محور اصلی قدرت ایالات متحده دانست. و البته که تأمین کننده اصلی پولهای مورد استفاده در فعالیتهای غیرقانونی جهان، نقشی پرشکوه و افتخارآمیز برای آمریکا نیست.
آنچه دیگران می خوانند:
گردآورنده: علی اکبر رضایی