به گزارش تیتربرتر؛ آن بخش از واقعیت هایی که در آستانه انتخابات پیش رو، خواسته یا ناخواسته به حاشیه رانده می شود، نقش و تاثیرگذاری دشمن در انتخابات است. منظور، دشمنان تخریب چی داخلی نیستند که در کسوت بازیگران سیاسی، برای عرضه خود و تخریب رقیب و خارج کردن او از گود رقابت انتخاباتی دست به اقداماتی می زنند، بلکه آن طیف از ضدانقلاب برانداز خارجه نشین و نیروهای معاندی هستند که گاه برای استفاده از پاس گل های خودی نیز برای تحقق اهداف خود، ابایی ندارند.
نیاز نیست که دشمن را بطور مادی در کنارمان ببینیم تا به حضور و تاثیرگذاری مخرب آن در انتخابات باور پیدا کنیم. گاه مصادیق نیز به خودی خود کفایت است.
مصداق اول:
هشدارها و انزارها نسبت به خطر ظهور دوقطبی سازیهای کاذب در انتخابات یکی از همان مصادیق بداخلاقی ها و شیطنت های سیاسی است که تعزیه گردان آن برخی عناصر سیاسی ورشکسته ای هستند که از قبال انتخابات و این یا آن کاندیدای رقیب به دنبال بازگشت نان و نوای سیاسی از دست رفته خودشان هستند. مقام معظم رهبری از تک قطبی بودن انتخابات سخن به میان آوردند اما اینان با طرح دوقطبی کاذب، عملاُ در برابر ولی فقیه خط بسته اند.
چرا طرح و تبلیغ دوقطبی در این شرایط مطرح می شود؟ القاء دوقطبی را می توان از دو منظر بررسی کرد؛ از منظر خارجی، انتخابات دو قطبی با سیبل کردن وحدت ملی و انسجام جامعه، امنیت ملی ما را نشانه می گیرد. فرصتی را بوجود می آورد که این فرصت، چنانچه سوخت سرویس های امنیتی غرب و آمریکا و اسرائیل را بر علیه نظام تهیه نکند، در مجامع بین المللی راه را برای امتیاز گیری در عرصه دیپلماسی هموار می کند.
از منظر داخلی، القاء دو قطبی در انتخابات باعث بی انگیزگی و دل مردگی مردم برای حضور در انتخابات می شود. به دشمن و غیرخودی چنین القاء می کند که جامعه ایران شکننده است و به همین دلیل افراطی گری و رادیکالیسم تبدیل به ارزش می شوند و همین، خوراکی را برای منافقین و معاندین برانداز نظام تامین می کند تا با تحریک عواطف مردم و ایجاد هیجانات سیاسی، حاصل جمع را هم در براندازی نرم و هم در براندازی سخت بکار گیرند.
پس، با ایجاد القائات کاذب در جامعه، پیاده نظام دشمن نشده و به اهتمام خود دشمن، سربازگیری نشویم. این سربازگیری نه از برای جنگ سخت، بلکه از برای همین شیطنت های داخلی و بداخلاقی های سیاسی بویژه در آستانه انتخابات پیش رو است. جنگ سخت مدتهاست که از روی میز دشمنان نظام پریده است. دشمن ـ به دلیل قدرت بازدارنگی جان برکفان نظام در آنسوی مرزها ـ تمام تمرکز خود را در حوزه سیاسی و براندازی نرم کانالیزه کرده است. این تلاش دشمن، حتماً که با هوشیاری و دراعت کسانی که با احراز صلاحیت از سوی شورای نگهبان وارد حوزه سیاسی می شوند خنثی و بی اثر خواهد شد.
و اما مصداق دوم:
اگر در خاطر خوانندگان مانده باشد آیت الله رئیسی در دوره دوازدهم انتخابات ریاست جمهوری یکی از کاندیداها بود. رقبای سیاسی با مدد دشمنان قسمت خورده نظام، ایشان را بشدت تخریب کردند. از «۳۸سال» گفتند و این که اگر ایشان بیاید «پیاده رو زنانه مردانه» ایجاد می کند، و «در پیاده‌روهای ما هم دیوار خواهد بود»، ایشان بیایند «اعدام می کند» و ... از قضا دیدیم که در این سه سال گذشته که آیت الله رئیسی در مسند قضاء بودند این دیوار بی اعتمادی بین مردم و دستگاه قضایی بود که با ورود ایشان شکسته شد.
این بد اخلاقی های سیاسی آنها در مقطع ۹۶ بود. اکنون نیز با هدف تخریب آینده سیاسی آیت الله رئیسی وارد صحنه شده اند و حضور ایشان در رقابت های انتخاباتی را یک «ریسک بزرگ در آینده سیاسی» وی تعبیر می کنند! باید منصف بود و قبول کرد که آیت الله رئیسی شاخص ترین چهره جبهه اصولگرایان بود که وارد انتخابات ۱۴۰۰ شد. برای این که در آینده، خودش را وامدار اصولگرایان نکند، از همان ابتدا اعلام کرد که به عنوان یک کاندیدای مستقل وارد انتخابات شده است تا بعدها مجبور به سهم دهی نشود.
حال، علی رغم تمامی بدخلقی هایی که سیاستمداران پوششی و نمایشی اردوی اصلاحات نشان می دهند، به نظر شخص بنده، آیت الله رئیسی، به ضرس قاطع، پیروز انتخابات ۱۴۰۰ خواهد بود چرا که نفس حضور ایشان در این انتخابات، حکایت از اطمینان به یک پیروزی قاطع است.
