به گزارش تیتربرتر؛ مصاحبه ۳ ساعته ظریف با کارشناس اقتصادی آقای لیلاز را شنیدیم. به عقیده نگارنده، این مصاحبه برخلاف اذعان وزارت خارجه، ۷ ساعت نبوده و منقطع نیز نشد. چرا که یک دست، داستان وار و با ریتم خاصی انجام شد و موضوعات و فلش بک های ظریف و پرسش گر با هم همپوشانی داشته و اصولا این مصاحبه مضمون هر آنچه هدف انتشار دهندگان آن بود را به خوبی به مخاطبین رساند. در این مصاحبه نکاتی عنوان شد که جای بسی تامل دارد.

به تمامی دنیا که بنگریم، کش و قوس ها و اختلاف دیدگاه در میان نیروهای میدانی (نظامی عملیاتی) و دستگاه دیپلماسی همواره به عنوان چالشی داخلی در کشور هایی که دارای سطوحی از "نفوذ برون مرزی"، "سبقه تاریخی" و "حتی تضاد مذهبی قومیتی" هستند وجود داشته و کاملا طبیعی است و تاریخ نیز گواه این واقعیت است.

به عنوان مثال با رصد اخبار آمریکا در موضوعات منطقه ای از جمله ارتباط با رژیم صهیونیستی، حضور در عراق و سوریه و همچنین برخورد با سایر کشورهای خلیج، شاهد موجی از اختلاف نظر در سطوح مجلس، وزارت خارجه، وزارت دفاع و... هستیم که به دلیل سبک رسانه ای باز غرب، سطحی از محرمانگی برای آن قائل نیستند و بازتر از ما عمل می کنند.

کشور ما با ساختاری متفاوت، با نگاه "ارزشی امنیتی" به برخی مسائل که از بدو تشکیل انقلاب تا کنون ریشه در برخورد امنیتی دنیا با ما دارد، گاها حاوی سطوحی از محرمانگی بوده که البته با توجه به مظلومیت رسانه ای ما در دنیا و دشمنان تا دندان مسلح و آماده تحریم، تا حدودی منطقی است. اما واقعیت امر این است که در صوت پخش شده، علی رغم حق اعتراضی که برای انتشار آن در این برهه زمانی برای خود محفوظ می دانیم، به نظر نگارنده هدف از انتشار آن پاسخ به هجمه ی سنگینی است که در ماه های اخیر نسبت به دولت و شخص وزیر امور خارجه سیر صعودی یافته (سریال گاندو ۱ و ۲، مستند صدا و سیما و نشریات و ...) و حتی برخی دولتی ها پیشتر تهدید کرده بودند که حرف هایی برای گفتن دارند!

حال اگر به قیمت رنجش برخی در داخل، خشنودی گذرای خارج نشین ها و حتی منافقین و ‌... و بازی با احساسات دوستداران شهید سلیمانی باشد. این مصاحبه را کاملا محرمانه نمی‌دانم. چرا که کمیسیون امنیت ملی مجلس ابراز داشتند مطالب محرمانه بود. زیرا خود رهبری مکرر عنوان داشتند که تمامی کشور ها به دنبال منافع مستقل بوده و صرفا فایل صوتی را در سطح دیدگاه شخصی فردی می دانم که کمی آکنده از رنجش شخصی و شاید حسادت باشد. ( از تغییر تن صدای ظریف آنجا که از شهید سلیمانی و از میل مردم ایران به قهرمان ها و اسطوره هایی مثل ایشان می گوید و به رشد محبوبیت سلیمانی به موازات کاهش محبوبیت خود اشاره دارد و حقی که برای خود محفوظ می دانست تا رسانه های داخلی و حاکمیتی از او نیز به عنوان یک ابرقهرمان ملی یاد کنند).

وی برخی تصمیمات نظام را خلاف اعتقادات و منطق شخصی دیپلماتیک خود می دانسته، اما آنجا که شهید سلیمانی که پیشتر مورد تمجید ایشان بود و یادمان هست پس از شهادت وی، در مصاحبه با سایت انتخاب پرده از حمایت مداوم و روابط خوب خود با حاج قاسم برداشت و به نوعی در افکار عمومی منتقدین تا مدتی برای خود حاشیه ای امن پیدا کرد.

در ادامه دیگر چنین وجه ای از خود نشان نداد و با نوعی رک گویی دیپلماتیک (که با فرهنگ آکنده از احترام ما نسبت به ارزش ها و شهدا در تضاد و برگرفته از صراحت لهجه دیپلماتیک غربی نهادینه شده در ایشان است) غرض ورزانه در انتقاد از سلیمانی و حتی به اعتقاد بنده مقام معظم رهبری (آنجا که مصاحبه گر می گفت آقای سلیمانی اجرایی نمودن تصمیمات را با اجازه چه کسی انجام می داد و ظریف از پاسخگویی به آن شانه خالی می کرد) صحبت کرد. در بخشی از این مصاحبه که به نوعی شاید زمان پخشش شیوه ای مهندسی شده برای تقدس سازی ظریف به حساب می آمد، (چون خود را از ۱۹ سالگی مورد وثوق رهبری معرفی کرد و در مصاحبه با تاکید مداوم از آن بهره برد) به نوعی با تحریک اذهان طیف خاکستری و اصلاحات، زمینه را برای انتخابات پیش رو جهت شخص خود یا حتی هموار کردن جاده برای فردی دیگر فراهم کرد.

 در اثبات نگرش فوق، ردپای نوعی تضاد در تایید و رد نمودن یک موضوع مخاطب را گیج می کرد و به عقیده نگارنده، ظریف در جوانب متناقضی در فرار از واقعیت و اذعان به آن گیر کرده بود. نمونه اش انتقاد از روسیه و تعریف از پشتوانه محکم آن در شورای امنیت، همچنین تایید و رد دیپلماسی سلیمانی در افغانستان، عراق و سوریه و نیز تناقض حمایت شهید سلیمانی و عدم حمایت آن از دولت بود! جایی که می گوید امنیتی بودن از طرف دنیا به ما تحمیل شده و گاهی داشتن مسلسل را زیر سوال می برد و ... ‌!

نقد پایانی:

امنیت، منشا شروع حیات است. یادمان می آید زمانی که شهید سلیمانی پای به عرصه میدان سوریه گذاشت، خاک این کشور و 70% از سرزمین عراق توسط داعش اشغال شده بود و حضور ایران در یک جنگ تمام عیار با آن همه تحریم، ورود کشوری ثالث و قدرتمند را می پذیرفت تا هزینه سیاسی نظامی امنیتی اقتصادی اش تقسیم شود و هم اینکه گزندی به مردم کشورمان وارد نشود.

بی انصافی ظریف در این بخش از صحبت هایش مبنی بر چرایی حضور ایران در آن عرصه، برداشتی اشتباه بوده یا اینکه از خوشبینی عجیب ایشان نشات می گیرد، نابخشودنی است. می گویند این مصاحبه مربوط به آرشیو گذشته بود، اما امروز در وین، ظریف طی یک ماه اخیر با بازی مثال زدنی "میدانی" ایران در منطقه (مقصود تنگ کردن حلقه حیاتی آمریکا و اقدامات رژیم صهیونیستی و عربستان در منطقه به واسطه مداخله گروه های نیابتی هم سو با ایران است) و با اتکای به آن، درحال پیشروی در برجام و پیشبرد "دیپلماسی" است و در حقیقت با زبان بی زبانی، به نوعی نشانگر تحلیل اشتباه و نگاه سطحی، جهت دار و معنادار ایشان مبنی بر این می باشد که دیپلماسی ما همیشه در خدمت جنگ بوده و تنها برای آن هزینه شده است.

نویسنده: مجتبی بابادی