یک نفر با عقل خودش یا به کمک خانواده اش یا به کمک مشاور تصمیم مهمی تو زندگیش گرفته و جدا شده و طلاق گرفته.
چون توی زندگی بوده که توی اون زندگی بحث و دعوا بوده یا خشم و عصبانیت بوده یا بی مسئولیتی بوده یا افسردگی بوده یا اعتیاد به مواد مخدر یا اعتیاد به مشروبات الکلی بوده یا فهش و بی ادبی بوده یا خیانت بوده یا بی احترامی و تحقیر بوده یا ظلم بوده یا به نیازهای فیزیکیش توجهی نشده یا به نیازهای عاطفیش توجهی نشده.
به هر دلیلی اون زندگی که فکرشو میکرده این زندگی نیست.
به هر دلیلی که مربوط به خود اون شخصه و به ما هیچ ربطی نداره. یک تصمیمی توی زندگیش گرفته و به یک تلخی بی پایان، پایان داده.
جدایی یا طلاق به هر دلیلی که باشه مربوط به خود اون شخصه و هیچ ربطی به دیگران نداره. یک تصمیم مهمی گرفته و به یک تلخی بی پایان، پایان داده و حالا قرار به آینده اش فکر کنه و زندگی جدیدی رو تجربه کنه و نفس بکشه و لذت ببره. چون تصمیم گرفته شده است و کار تموم شده . لطفا درکش کنید و به او تبریک بگید و براش آینده خوب آرزو کنید.
خیلی ها شجاعت و توان جدا شدن از زندگی که در شاَن شون نیست رو ندارند و می مونن و زجر میکشن بعد که از پا در اومدن بعد از پنج یا ده سال با چندتا بچه از هم جدا میشن. و این ماندن به دلیل چهار نون نحس هستش.
1- نادانی ۲- ناتوانی ۳- نیازمندی ۴- نگرانی
خیلی ها هم بخاطر حرف مردم در زندگی که در شاَن شون نیست می مونن .
اگر آمار طلاق بالاست خیلی مهم نیست . آدم ها حق زندگی دارند، حق دارند از زندگی شون لذت ببرند. زن و شوهری که تو یک زندگی شون مشکل داشته باشند و تو اون زندگی جنگ و دعوا باشه. و تو اون زندگی عشق وجود نداشته باشه. نه والدین خوبیند و نه شهروندان خوبی اند. و نه سلامت جسمی و روحی خوبی دارند.
متاسفانه دلایلی مثل حرف مردم و قضاوت مردم طلاق برای بسیاری از ایرانیان تابو هستش و آسیب های زیادی به خانواده ها وارد کرده. چرا آسیب های طلاق زیاده؟ چرا باید موضوعات زندگی زناشویی اونقدر در ایران زیاد باشه که یک فرد نخبه سیاسی و علمی مثل آقای نجفی قتل کنه و یک زن بی گناه کشته بشه.
