تیتربرتر؛ این نمایش پیش از این در مجموعه تئاتر شهر به نمایش در آمده و جوایزی نظیر : تندیس بهترین کارگردانی، بهترین بازیگر زن، بهترین نویسندگی، بهترین موسیقی، لوح تقدیر بازیگر مرد و طراحی لباس از سی و سومین جشنواره بین المللی تئاتر فجر را در کارنامه خود ثبت کرده است .

عوامل نمایش:
نویسنده و کارگردان: خیراله تقیانی پور
بازیگران: هدایت هاشمی، علی سلیمانی سرنسری، سیروس همتی، مه لقا باقری، جواد پورزند، وحید نفر، احمد لشینی، محسن زرآبادی، محمد هادی عطایی، حسین شفیعی، میلاد ابراهیمی، علی اکبر اعتماد مقدم، علی سلیمی، مرتضی موسوی، محسن صادق پور

موسیقی:علیالمعی
کمانچه:سپهررضایی
تار: محیا محمودی

خلاصه نمایش :
غریبه ای وارد شهر شده و پشت تمامی حریفان را به خاک مالیده وکشتی گیری غریبه نقل محافل مردم شهر میشود،پهلوان اکبر پهلوان اول شهر احساس خطر میکند وبه دنبال توطئه ایست تا حریف (غریبه) را از میان بردارد.

درباره نمایش:
مدتها بود که نمایشی آیینی یا به عبارت بهتر داستانهای باستانی و کهن ندیده بودم . نمایشهایی که ریشه در فرهنگ اصیل این خاک و بوم دارند و با شیوه نقالانه خود از دیرباز ، زن  و مرد ، کوچک و بزرگ را در شبهای سرد زمستان یا عرق ریزان گرم تابستان دور خود جمع میکرد و همه در پایان با لبخند و رضایت از داستان نقل شده ، نقال را دستمزد داده و او را بدرقه میکردند . اما این نوع نمایش بعد از پیدایش شکلهای جدید نمایشی و نفوذ آنها در اکثر کشور ها و از جمله کشورمان کم کم رنگ باخته و تبدیل به خاطره ای گرد گرفته شده اند . اما ظهور قهرمانانی نظیر بهرام بیضایی عزیز و نمایشنامه هایی که این استاد بی بدیل نمایشنامه نویسی در این سبک به نگارش در آورده اند سبب شد تا کمی چاشنی توجه به این گونه نمایشی اضافه شود و در سالهای بعد از انقلاب اسلامی با اجراهای متعدد گروه های نمایشی به روی صحنه بیاید . حال بعد از مدتها وقفه و فراموشی مجدد این سبک ، جوانی به نام خیرالله تقیانی پور به سراغ این نوع نمایش سخت بیان رفته و هر چند در دیالوگ نویسی و نگارش نمایشنامه چندان توفیقی نداشته و قابل قیاس با آثار بهرام بیضایی نمی باشد ، لیکن تلاش خود را برای احیای این گونه جذاب ولی سخت کرده و استقبال تقریبا مناسب مخاطبین از این اجراء می تواند بیانگر موفقیت نسبی او در این زمینه باشد .

اما از نقاط ضعف نمایش میبایست گفت که  قصه روایی نمایش چندان منسجم نیست و بارها از ریتم خود خارج می شود اما بازی خوب بازیگران و تعدد صحنه ها و بازیگران سبب می شود تا داستان همچنان در مسیر خود ادامه داده و مخاطب را با خود همراه نماید . دیالوگهای سخیف و ضعیف در نمایش آیینی نباید وجود داشته باشد که متاسفانه در این اثر بارها دیده می شود . خلاقیت چندانی به دلیل داستانی بودن و طرح نقال و قصه گوی ماجرا دیده نمی شود اما استفاده از موسیقی اصیل ایرانی یکی از بهترین و مهمترین نکات مثبت این نمایش می باشد که شما را به حال و هوای زمانهای قدیم برده و مدتی را سرمست و فارغ از سودای وهم انگیز این جهان با خود مشغول می کند .

در کل اگر میخواهید 90 دقیقه ای سرگرم شده و در دنیای موسیقی سنتی و نمایشهای کهن سرگرم باشید و برای شما زیبایی های بصری و خلاقیت چندان مهم نیست تماشای اسن نمایش را پیشنهاد می کنم.

علیرضا فراهانی – خبرنگار حوزه فرهنگ و هنر