احمدحسین شریفی، مدرس سطوح عالی حوزه علمیه قم در مطلبی با عنوان انسان معنوی و عشق‌ورزی به همه هستی در کانال خود در ایتا نوشت:

از مهم‌ترین ویژگی‌های پرورش‌ یافتگان اخلاق و معنویت اسلامی «کلان‌نگری» و «خیرخواهی» و «عشق‌ورزی» به همه آفریده‌ها است. به تعبیر زیبای سعدی:

به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست

عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

و این آموزه‌ای است که در اغلب ادعیه ماه مبارک رمضان موج می‌زند:

اللَّهُمَّ أَدْخِلْ عَلَی أَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورَ

اللَّهُمَّ أَغْنِ کُلَّ فَقِیرٍ

اللَّهُمَّ أَشْبِعْ کُلَّ جَائِعٍ

اللَّهُمَّ اکْسُ کُلَّ عُرْیَانٍ

اللَّهُمَّ اقْضِ‏ دَیْنَ کُلِّ مَدِینٍ

اللَّهُمَّ فَرِّجْ عَنْ کُلِّ مَکْرُوبٍ

اللَّهُمَّ رُدَّ کُلَّ غَرِیبٍ

اللَّهُمَّ فُکَّ کُلَّ أَسِیرٍ

اللَّهُمَّ أَصْلِحْ کُلَّ فَاسِدٍ مِنْ أُمُورِ الْمُسْلِمِینَ

اللَّهُمَّ اشْفِ کُلَّ مَرِیض‏

از مهم‌ترین آثار و پیامدهای نگاه عاشقانه به هستی این است که عاشق غیر از دلدادگی به معشوق و جلب رضایت او و تأمین خواسته‌های او هیچ شأن و جایگاهی برای خود قائل نیست.

او خود را خدمتگذار و نوکر همگان می‌داند.

او خود را بدهکار همه مردمان می‌داند. درد و رنج آنها را درد و رنج خود می‌داند. حتی بی‌مهری و حرمت‌شکنی دیگران باز هم او را از دغدغه خدمت به آنها باز نمی‌دارد. او خود را وقف خدمت به خلق می‌کند.