تیتربرتر، عباس علی‌آبادی در مراسم افتتاح نخستین خط تولید انبوه اتوبوس تمام برقی در کشور، با اشاره به پیشینه خودروهای برقی در جهان و ایران، افزود: اینکه چند سالی رونق خودروهای برقی به تعویق افتاد و خودروهای بنزینی و دیزلی توسعه بیشتری پیدا کرد، دچار بحران زیست‌محیطی نبوده‌ایم و از سویی هم چالش‌های ذخیره‌سازی انرژی وجود داشت؛ اما با تعلق جایزه نوبل به باتری‌های لیتیومی و حمایت جهان از خودروهای برقی، تمرکز بر تولید این خودروها مجدد مورد توجه قرار گرفت. بهترین روش مدیریت مسائل زیست‌محیطی همین استفاده از خودروهای برقی است.
او در بخش دیگری از سخنان خود، تصریح کرد: پروژه خودروهای برقی در ایران از سال ۱۳۷۸ مورد توجه قرار گرفت و تمرکز بر خودروهای برقی آغاز شد، اما تا چندی پیش پشت درهای سازمان استاندارد متوقف مانده بود تا اینکه با حمایت رئیس‌جمهوری، بلافاصله فرآیند حل مشکلات در دستور کار قرار گرفت و به‌سرعت حل شد و موضوع خط تولید خودروهای برقی پیش افتاد.
آنچه علی‌آبادی در مورد اهمیت خودروهای برقی و کاهش سهم سوخت‌های فسیلی از انرژی مصرفی در صنعت حمل‌ونقل می‌گوید، همگی واقعیت‌های اثبات شده است و پیش‌ازاین نیز بارها بر آن تأکید شده است.
همچنین برنامه‌ریزی برای تولید خودروی برقی در کشور و تلاش‌هایی که به‌خصوص در دولت سیزدهم و با پرچم‌داری گروه صنعتی مپنا انجام می‌شود نیز حرکت قابل‌تقدیری است که اگر به مسیر منحط و ویرانگر خودروهای بنزینی کشور نیفتد، می‌تواند یک فرصت دیگر برای سهم‌خواهی ایران از بازار خودروی جهان فراهم آورد.
واقعیت این است که صنعت خودروی ایران با ۷ دهه‌ای سابقه و ۴ دهه حمایت بی‌چون‌وچرا، هرگز نتوانست انتظاراتی که از یک خودروسازی وجود دارد را محقق کند و حتی در داخل کشور نیز از جلب رضایت مصرف‌کنندگان بازماند.
این صنعت، گرچه از منظر شمارش تولید در دوره‌هایی موفق به ثبت رکوردهایی شده، اما نه در گذشته و نه در زمان حال، هیچ‌گاه در تولید مشابه خودروهای معمولی موجود در بازار جهانی توفیق نداشت و همچنان با محصولات پرمصرف، ناایمن و تقریباً بی‌کیفیت، فقط در حال بهره‌برداری از بازار انحصاری ایجاد شده از سوی دولت است.
اینکه وزیر صنعت، معدن و تجارت، از خیال راحت به دلیل روی غلطک افتادن تولید خودروهای برقی صحت می‌کند و بر لزوم توجه به نوآوری و انقلاب صنعتی چهارم تأکید دارد، در نگاه اول می‌تواند نشانه این باشد که از نظر علی‌آبادی صنعت خودروی مبتنی بر سوخت فسیلی کشور مشکل خاصی ندارد و باید همچنان به‌سوی آینده گام برداشت؛ اما ازآنجایی‌که او هیچ نکته مثبتی در مورد صنعت فعلی خودروسازی کشور بر زبان نیاورده، می‌توان این‌گونه استنباط کرد که او نیز مانند مردم از صنعت فعلی خودروسازی قطع امید کرده و به آینده‌ای بدون نقش‌آفرینی این صنعت می‌اندیشد.
مطالعات ساخت خودروی برق در ایران چندین سال تحت نظارت وزیر فعلی صنعت، معدن و تجارت انجام شده و می‌توان امیدوار بود که با عبور سیاست‌گذاری‌های صنعتی از حمایت بی‌چون‌وچرای صنعت فعلی خودروی کشور، اتفاقات مثبتی در این حوزه رخ دهد.
