محمد مهاجری فعال سیاسی در صفحه شخصی خود نوشت:

چند روز پس از سفر رئیس جمهور به نیویورک، و پس از تبلیغات پرفشار تیم فشل رسانه ای دولت - که رهبرمعظم انقلاب در سخنرانی اخیر خود در جمع اعضای دولت به ناتوانی‌اش اشاره کردند - اکنون می توان به ارزیابی آن پرداخت.

خود دولت، پرملاط ترین دستاورد سفر را در قالب یک سورپرایز مطرح کرد که "آهای خونه دار و بچه دار، زنبیل رو بردار و بیار " که رئیس جمهور در فرودگاه قرار است یک خبر خوش و مهم بدهد.

حجم این پروپاگاندا جیغ می زد که در نیویورک هیچ اتفاق مهمی نیفتاده و قرار است ناکامی های حضور در سازمان ملل با یک خبرتبلیغاتی در فرودگاه جبران شود.

واقعیت هم همین بود. دیدارهای آقای رئیسی در امریکا با سران کشورهایی صورت گرفته بود که ارزش افزوده آنچنانی برای کشور نداشت. سخنرانی ها و مصاحبه های ایشان نیز بیشتر به چند انشاء تکراری پر از شعار شبیه بود که غالبا توسط اکثر روسای جمهور پیشین کشورمان هم انجام شده بود ( و نقد به آنها هم وارد است). حاشیه های پررنگ تر از متن مثل انتشار عکس نمازشب رئیس دولت هم ، حتی برای طرفداران دولت قابل هضم نبود. بنابراین چاره ای باقی نماند جز اینکه در رفتاری حماسی! همه چیز به لحظه فرود هواپیمای حامل رئیس جمهور و همراهان موکول شود.

بازگرداندن الواح هخامنشی اما به مصداق ضرب المثل "کوه،موش زائید " تبدیل شد. در واقع هواپیمای لوکس حامل رئیس جمهور همان کاری را کرده بود که یک هواپیمای باری هم می توانست انجام دهد و عملا نیازی نبود آقای رئیسی و خانواده محترم این همه رنج سفر تحمل کنند و تازه محموله ای را بیاورند که بخشی از آن قبلا وارد شده و اقدامات برای استردادش را هم دولت های پیشین انجام داده اند.

تنزل دادن نقش دولت آقای رئیسی به "حمل محموله" قبلا هم سابقه داشت. در جریان واکسن کرونا هم پیشینیان همه کارها را انجام داده و موافقتها را کسب کرده و هماهنگی ها را به عمل آورده بودند و فقط باقی مانده بود پروژه " حمل" که افتخارش نصیب دولت سیزدهم شد و البته دوسال است چنان دادار دودور می کنند که انگار مخترع واکسن هم همین دولت بوده !

اگر سفر پرهزینه آقای رئیسی به سازمان ملل، فقط به لغو یک تحریم ولو کوچک می انجامید جای هزاران تبریک و تشکر داشت و گرنه افتخاری مانند حمل الواح باستانی یا ملاقات های نسبتا بی ثمر رهاورد به حساب نمی‌آید ضمن اینکه مصاحبه سراسر ناشیانه همسر محترم رئیس جمهو را واقعا نمی توان هیچ کجای دل ملت گذاشت.

خب، شما عزیزان که کار ارزشمند و به دردخوری نداشتید و مجبور شدید با تبلیغات لایتچسبک و مجیزگویی ، اتفاقات را مهم جلوه بدهید، برای چی به نیویورک رفتید؟ نذر داشتید؟