در مقدمه این را متذکر شوم که پوشش من انتخاب من است و اگر باوری به ارزش بودن آن نداشتم، بالطبع پوشش دیگری را انتخاب می‌کردم. این باور نه محصول گشت ارشاد است و نه معلول موقعیت سیاسی و اجتماعی من. بالطبع من قبل از این انتخاب آموختم و بر مبنای آموزه‌هایی که به آن باور دارم این پوشش را انتخاب کردم و به همین دلیل به عنوان مدافع این پوشش در وهله اول باید به دیگران نیز حق انتخاب بدهم. دیگرانی که ممکن است انتخابی متفاوت از من داشته باشند. شاید در زمان‌های دورتر علاوه بر حفظ این پوشش امثال من نوعی می‌توانستیم با صدایی بلندتر از اکنون از این انتخاب دفاع کنیم. اما متاسفانه دفاع‌های بد به حدی در جامعه ما نمود و بروز پیدا کرده و خسارت به بار آورده که دیگر زبان ما هم کوتاه شده است.

گاهی دفاع بد از دفاع نکردن به مراتب خسارت‌بارتر است. مجموعه رفتارها و سیاستگذاری‌هایی که طی بیش از دو دهه اخیر در مواجهه با پوشش زنان ایران در پیش گرفته شده را می‌توان بدترین نوع دفاع از ارزشی دانست که روزگاری عدول از آن عملی ناهنجار محسوب می‌شد. واقع‌بینی و تدبر اقتضا می‌کرد که پس از مرگ مهسا امینی و دیگرانی که در اعتراضات پس از آن جان باختند، این نوع دفاع‌های بد کنار گذاشته شود و رویکردها و رویه‌ها تغییر کند.

اما متاسفانه چند روزی است که ناباورانه به تماشای تصاویری از برخورد مجدد گشت‌های ارشاد به زنان و دخترانی هستیم که به اتهام هنجارشکنی متحمل برخوردهای خشن می‌شوند. امروز نیز یک مقام رسمی اعلام کرد که این گشت‌ها فعالیت خود را از سر گرفته‌اند! این در حالی است که شکاف حاکمیت ملت نه تنها ترمیم نشده، بلکه رو به افزایش است و مشخص نیست که مدافعان این دفاع بد، با چه منطقی با دامن زدن به این مناقشه ویرانگر دوقطبی‌های موجود را تشدید می‌کنند؟ چند مهسای دیگر باید جان دهند تا عاملان و حاملان این دفاع بد بپذیرند که اصرار بر این رویه نتایج عکس به همراه دارد و نباید با جامعه مستعد التهاب، چنین مواجهه‌ای داشت.