مربیان تیم های مختلف حساب ویژه ای روی این گونه ضربات باز کرده اند. اگر دقت کرده باشید، درصد قابل توجهی از گل های به ثمر رسیده در جام جهانی 2018 از این طریق بوده اند. از مهم ترین ضربات کاشته کرنر یا آن هایی اند که معمولا به خاطر فاصله و دور بودن از دروازه به صورت غیرمستقیم از کناره ها ارسال می شوند.
بحث مورد نظر ما شیوه ای از آرایش در خط حمله تیم هاست که خصوصا طی یکی دو سال اخیر نمود بیشتری یافته و تیم ملی انگلیس و حتی تیم ملی کشورمان در اواخر حضور کیروش از این روش به کررات استفاده کرده اند. نحوه کار بدین صورت است که بازیکنان مهاجم خصوصا قبل از ارسال کرنر به صورت صفی پشت سر هم قرار گرفته و به محض ارسال آرایش خود را تغییر داده و هر کدام در جاهایی که از پیش تعیین شده و حین تمرینات با ارسال کننده هماهنگ شده بود قرار می گیرند.
این نوع آرایش مزایا و معایبی به همراه دارد. اگر یک تیم این تاکتیک را خوب تمرین کرده باشد، از مهم ترین مزایای آن می توان به سردرگمی مطلق خط دفاعی حریف از اهداف و برنامه های تیم مهاجم اشاره کرد. چرا که وقتی بازیکنان تیم مهاجم به این صورت آرایش یافته باشند، مدافعین به هیچ وجه نمی توانند مکان نهایی ارسال پاس یا سانتر و حتی بازیکنان را دقیقا شناسایی و پیش بینی کرده و در تشخیص بازیکن هدف دچار خطا می شوند. لذا اگر این تاکتیک به خوبی اجرا شود، ممکن است برای هر تیمی خطرآفرین بوده و شانس گلزنی تیم صاحب کرنر را افزایش دهد. اما اجرای چنین تاکتیکی همچون سایر تاکتیک های ارسال از جناحین یا ضربات کاشته غیرمستقیم، ممکن است با اشتباهاتی نیز همراه شود.
چرا که حتی اگر در تمرینات به خوبی روی این موضوع کار شده باشد، شرایط و فشار بازی در دقایق مختلف و عملکرد تیم حریف ممکن است تمامی معادلات را بر هم زده و اگر با درصد ناچیزی از ناهماهنگی تیم مهاجم نیز دنبال شود، نه تنها ممکن است به عدم استفاده صحیح از این ضربات کاشته یا کرنر منجر شود، بلکه احتمال استفاده از توپ برگشتی توسط تیم مدافع در جهت ضدحمله بسیار محتمل به نظر رسیده و با توجه به آشفتگی و این ساختار نامنظم و عدم تمرکز تیم حمله کننده، احتمالا در کوتاه ترین زمان ممکنه سبب گل خوردن تیم زننده ضربه از روی ضدحملات مهلک تیم حریف شود.
پایان قسمت اول
ادامه دارد...
به قلم محسن بابادی