واقعیت افزوده (به انگلیسی: Augmented Reality) یک نمای فیزیکی زنده، مستقیم یا غیرمستقیم (و معمولاً در تعامل با کاربر) است، که عناصری را پیرامون دنیای واقعی افراد اضافه میکند. این عناصر بر اساس تولیدات کامپیوتری که از طریق دریافت و پردازش اطلاعات کاربر توسط سنسورهای ورودی مانند صدا، ویدئو، تصاویر گرافیکی یا دادههای GPS میباشد ایجاد میشود. واقعیت رایانهای مفهوم کلی واقعیت افزودهاست. در واقعیت افزوده معمولاً چیزی کم نمیشود بلکه فقط اضافه میشود. همچنین واقعیت افزوده تا حدودی شبیه به واقعیت مجازی است که توسط یک شبیهساز، دنیای واقعی را کاملاً شبیهسازی میکند. در واقع وجه تمایز بین واقعیت مجازی و واقعیت افزوده این است که در واقعیت مجازی کلیهٔ عناصر درک شده توسط کاربر، ساخته شده توسط کامپیوتر هستند. اما در واقعیت افزوده بخشی از اطلاعاتی را که کاربر درک میکند، در دنیای واقعی وجود دارند و بخشی توسط کامپیوتر ساخته شدهاند.
مطالب مرتبط : تکنولوژی آینده در دستان واقعیت مجازی و افزوده
در واقعیت افزوده، عناصر معمولاً به صورت بیدرنگ نگاشته شده و بهطور هوشمند مرتبط با عناصر محیطی میباشند، مانند نمایش امتیاز مسابقات ورزشی در زمان پخش از تلویزیون. با کمک تکنولوژی پیشرفتهٔ واقعیت افزوده (برای مثال افزودن قابلیت بینایی کامپیوتری و تشخیص اشیاء) میتوان اطلاعات مرتبط با دنیای واقعی پیرامون کاربر را به صورت تعاملی و دیجیتالی به او ارائه کرد. همچنین میتوان اطلاعات مرتبط با محیط و اشیاء اطراف را بر روی دنیای واقعی نگاشت. ایده اولیه واقعیت افزوده اولین بار در سال ۱۹۹۰ توسط توماس کادل کارمند بوئینگ مطرح شد.
شرکت CareerBuilder که یکی از شرکتهای مرجع برای یافتن شغل میباشد، امیدوار است که در اپلیکیشن تلفن همراه خود از تکنولوژیهای واقعیت افزوده و هوش مصنوعی برای ساده سازی جستجوی شغلی کاربران استفاده نماید.
این اپلیکیشن ویژگیهای قابل توجهی دارد. به طور مثال میتواند رزومه شما را نوشته و به فرصتهای شغلی متناسب با شما ارسال نماید. علاوه بر این با نمایش محیط کار با استفاده از تکنولوژی واقعیت افزوده، کاربر را با فضای کاری مربوطه بیشتر آشنا میکند و در نهایت به شما کمک میکند تا مهارتهایی را که برای یک شغل بهتر نیاز دارید افزایش دهید.
تفاوت فناوریهای واقعیت افزوده و واقعیت مجازی
همانطور که اشاره شده واقعیت افزوده و واقعیت مجازی، هر دو مبتنی بر تصاویر ایجاد شده توسط کامپیوتر میباشند. بااینحال وجه تمایز این دو در این است که در واقعیت مجازی (VR) کلیه عناصر درک شده توسط کاربر، ساخته شده توسط کامپیوتر هستند. اما در واقعیت افزوده (AR) بخشی از اطلاعاتی را که کاربر درک میکند، در دنیای واقعی وجود دارند و بخشی توسط کامپیوتر ساخته شدهاند. با اینکه واقعیت مجازی (VR) نیازمند تجهیزات خاص خود میباشد، از واقعیت افزوده (AR) میتوان با ابزارهای سادهتری مانند اپلیکیشنها و نرمافزارهای قابل نصب بر روی تبلتها و گوشیهای هوشمند استفاده نمود که قابلیت افزودن امکانات واقعیت افزوده را دارند. با نصب این نرمافزارها، تصاویر توسط دوربین گوشی هوشمند و سایر سنسورها (مانند میکروفون، GPS و...) به عنوان ورودی دنیای واقعی به نرمافزار واقعیت افزوده داده میشود، سپس پردازش تصویر انجام شده و متناسب با آن، اطلاعات دیجیتالی که میتواند تصاویر، صدا و. . . باشد قابل استفاده میباشد. علاوه بر آن امکان مشاهده محتوای واقعیت افزوده از طریق هدستهای AR مانند HoloLens نیز وجود دارد.
انواع واقعیت افزوده در اپلیکیشنها
عموماً واقعیت ارزش افزوده در اپلیکیشنها به سه دسته تقسیم میشوند:
- مبتنی بر الگو (Pattern Based): این اپلیکیشنها معمولاً با شناسایی یک الگو توسط دوربین، محتوای دیجیتالی مرتبط با آن را در اختیار کاربر قرار میدهند. این الگو میتوان یک تصویر یا لوگو باشد. به عنوان مثال هنگامی که در هر کجا با گوشی خود آرم یک هتل را اسکن میکنید، میتوانید از ظرفیت هتل، امکانات آن، منو غذا و لیست قیمتهای آن مطلع شوید. این الگو میتواند یک تصویر باشد. کاربرد این فناوری در حوزه گردشگری در حال توسعه است. شما میتوانید با مشاهده تصاویر یک بروشور توسط دوربین، از مکان دقیق، مسیرهای دسترسی و امکانات موجود در هر مسیر اطلاعات کافی کسب نموده و سایر تصاویر مقصد سفرتان را ببینید.