هر چند 2500 سال پیش این عقیده که بیماران مبتلا به صرع غالبا به طور همزمان دچار بیماری‌های روانی نیز هستند وجود داشته، اما به طور متناقضی این اعتقاد طولانی مدت به نرخ پایین‌تری از ارزیابی و درمان اختلالات روانی همراه با صرع منجر شده است.
در طول 20 سال گذشته آگاهی از اهمیت بیماری روانی در صرع به افزایش پژوهش‌ها و درمان بهتر این موارد منجر شده است. این پیشرفت‌ها شامل درک افزایش ارتباط بین اختلالات روانی و تشنج و درمان ایمن‌تر و موثرتر هر دو وضعیت بوده است. از سوی دیگر افزایش تشخیص و درمان این اختلالات تاثیر مثبتی بر کیفیت زندگی این بیماران می‌گذارد.
لزوم تدوین سامانه طبقه‌بندی برای اختلالات روانی همراه با صرع
پژوهش‌های اخیر نشان می‌دهد که باید یک سامانه طبقه‌بندی جدید برای اختلالات روانپزشکی همراه با صرع تدوین شود. این روش طبقه‌بندی باید بر اساس رابطه علائم روانی-رفتاری با تشنج، با داروهای ضد صرع و با تغییرات الکتروفیزیولوژیک باشد. به عبارت دیگر ارتباط نشانگان روانی خاص با پدیده‌های بالینی صرع و پاتوفیزیولوژی (اندام شناسی) آن باید به درک جامعی از چگونگی بروز و شیوع آن بیماری روانی خاص در بیمار معین شود.
بنابر اعلام مقالات یازدهمین کنگره بین‌المللی صرع، این طبقه‌بندی درمان بیماران مبتلا به صرع را به سمت یک مدل زیستی -اجتماعی-روانی جامع سوق خواهد داد که بر فرد بیمار متمرکز خواهد بود، نه اینکه با ساده‌پنداری صرفا به فرایند بیماری روانی یا تنها به درمان حملات تشنجی توجه کند.
