طبق يک مطالعه جديد، فرايند مغزي که باعث بروز استرس، اضطراب و افسردگي در افراد مي شود از والدين به ارث مي رسد اما عوامل محيطي و تجربه هاي شخص در طول عمر نيز در کاهش خطر ابتلا به اين بيماري ها موثر است.

طبق يک مطالعه جديد، فرايند مغزي که باعث بروز استرس، اضطراب و افسردگي در افراد مي شود از والدين به ارث مي رسد اما عوامل محيطي و تجربه هاي شخص در طول عمر نيز در کاهش خطر ابتلا به اين بيماري ها موثر است.
تحقيقات اخير با تمرکز روي واکنش ميمون به انجام رسيد و طي آن مشاهده شد که اين ميمون ها همانند انسان ها چيزي مشابه شرايط اضطراب را زماني که در شرايطي پراسترس قرار گرفته تجربه مي نمايند. به عنوان مثال وقتي اين ميمون ها همراه با يک غريبه در درون اتاقي قرار مي گرفتند ماداميکه هورمون هاي استرس آنها در حال ترشح باشد بدون حرکت مي ايستند و هيچ واکنشي از خود نشان نمي دهند.
به گفته دکتر «ند کالين»، روانشناس دانشگاه ويسکانسين، کودکان خجالتي نيز دقيقا در زمان قرار گرفتن در چنين شرايطي رفتار مشابهي از خود نشان مي دهند.
کالين و همکارانش با اسکن مغز ميمون هاي جوان، چه آنهايي که در حين آزمايش مضطرب بودند و چه آنهايي که در شرايط متعادل و آرامي قرار داشتند، موفق به يافتن ۳ ناحيه از مغز شدند که به شدت با اضطراب آنها مرتبط بوده و ويژگي هاي موجود در اين نواحي همگي به نوعي از طريق ژنتيک و ارث منتقل مي شوند.
اين ۳ ناحيه شامل اوربيتوفرانتال کورتکس مغز که پشت پيشاني قرار دارد، آميگدالا که بادامي شکل بوده و در قسمت مرکزي مغز واقع شده و شامل احساس ترس و عاطفه است و سومين ناحيه سيستم ليمبيک مغز است که در قسمت تحتاني آن قرار دارد.
به گفته «کالين»، کودکاني که رفتارهاي پر استرسي دارند در آينده ۵۰ درصد در معرض خطر ابتلا به بيماري هاي حاد رواني قرار دارند که اين زنگ خطري براي والدين اين قبيل کودکان به حساب مي آيد.