مسابقات قهرمانی ویمبلدون که با نام ویمبلدون شناخته می شود، قدیمی ترین رقابت های تنیس جهان است. ویمبلدون محله ای در جنوب غربی شهر لندن است. ویمبلدون یکی از 4 گرند اسلم سالیانه تنیس است. این مسابقات مهمترین تورنمنتی است که بر روی چمن و هر سال دوشنبه پایانی ژوئن تا اولین تعطیلات آخر هفته ژوئیه در حاشیه جنوب‌غربی لندن برگزار می‌شود.

تاریخچه

باشگاه تنیس و کروکت انگلیس که در سال 1868 تاسیس شده است، مسئول برگزاری این مسابقات است. در سال های ابتدایی این باشگاه فقط مسابقات کریکت که در آن منطقه از انگلیس بسیار محبوب بود را برگزار می کرد. اما بعدا بخش تنیس به این باشگاه اضافه شد. در سال 1882 این باشگاه اختصاصا به تنیس تعلق گرفت و نام کروکت از باشگاه حذف شد اما چند سال بعد دوباره نام کروکت به نام باشگاه افزوده شد.

اولین دوره تنیس ویمبلدون در سال 1877 برگزار شد و فقط شامل بخش انفرادی مردان بود و در آن دوره اسپنسر گور در حضور 200 نفر که هر کدام یک شیلینگ پرداخته بودند تا بازی فینال را ببینید، برنده شد. در سال 1884 مسابقات انفرادی زنان و دوبل مردان نیز اضافه شد. در سال 1913 دوبل زنان و مسابقات میکس نیز به این تورنمنت اضافه شد. این مسابقات برای اولین بار در سال 1937 از تلویزیون پخش شد. نکته جالب دیگر عملکرد ضعیف بریتانیایی در این تورنمنت است از سال 1936 که فرد پری قهرمان شد تا سال 2013 که اَندی ماری قهرمان شد، هیچ بریتانیایی در قسمت انفرادی مردان قهرمان نشد.

اولین مسابقات تنیس روی چمن  در "وورپل رُد" در ویمبلدون برگزار شد. این مسابقات در آغاز فقط ویژه مردان بود، اما از سال 1884 مسابقاتی مجزا برای بانوان و نیز دوبل مردان نیز برگزار شد.

از سال 1910 هم خهارجی‌ها اجازه شرکت در مسابقات را یافتند. مسابقات دوبل بانوان و دوبل مختلط هم از سال 1913 در برنامه این بازی‌ها گنجانده شد. در سال 1922 یک مجموعه جدید تنیس در "چرچ رُد" افتتاح شد. مجموعه‌ای که با گنجایش 14000 تماشاگر به مرکز ورزش تنیس تبدیل شد. در سال 1937 برای اولین بار این مسابقات از تلویزیون پخش شد.

نحوه برگزاری مسابقات

بازی های تورنمنت اصلی ویمبلدون در 5 گروه برگزار می شود. انفرادی مردان، دوبل مردان، انفرادی زنان، دوبل زنان و میکس. فرمت برگزاری در دوبل و انفرادی مردان به صورت 3 ست از 5 ست است. در واقع هرکس سه ست را ببرد پیروز شده است. در مورد قسمت بانوان و میکس برد 2 ست از 3 ست کافی است. در مورد تای برک نیز در هر ستی که گیم ها 6 بر 6 بشود، برگزار خواهد شد جز ست پنجم در قسمت مردان و ست سوم در قسمت بانوان.

بازی های رده سنی جونیور یا جوانان نیز در ویمبلدون برگزار می شود و البته مسابقات ویژه ای که در قسمتی از آن به تنیس معلولین و با ویلچر اختصاص دارد.

تعداد بازیکنان قسمت انفرادی مردان و زنان شامل 128 بازیکن است. در قسمت مردان و زنان اصل ورود به جدول بازی های رنکینگ جهانی آن ها است. حال از این 128 نفر در قمست مردان 104 نفر برحسب رنکینگ وارد می شوند و در قسمت زنان 108 نفر. ما بقی از مسابقات انتخابی برگزیده می شوند. جالب توجه است 8 ویلد کارت یا کارت حضور افتخاری نیز داده می شود. معمولا به بازیکنانی که سطحشان پایین تر از تورنمنت است. آن ها باید در رقابت انتخابی که یک هفته قبل از تورنمنت اصلی برگزار می شود رقابت کنند.

تنها فردی که با ویلد کارت وارد مسابقات شد و قهرمان شد، گوران ایوانسویچ در قسمت انفرادی مردان در سال 2001 بود. او اهل کشور کرواسی است.

ورزشگاه  مسابقات

مجموعه باشگاه شامل 19 زمین چمن تنیس است. ورزشگاه اصلی و زمین شماره 1 معمولا فقط در طول تورنمنت ویمبلدون مورد استفاده قرار می گیرند. سقف ورزشگاه اصلی نیز در مواقع خاص مانند باران و گرمای هوای بسته می شود. باز و بسته شدن آن 20 دقیقه طول می کشد و در حین انجام این کار بازی متوقف است. ورزشگاه اصلی ظرفیت 15 هزار نفر را دارد.

در سال 1997 زمین جدیدی جای زمین شماره 1 قدیمی ساخته شد. زمین جدید 11 هزار نفر ظرفیت دارد. زمین شماره 2 نیز 4 هزار نفر ظرفیت دارد.

سنت‌ها و قوانین

ویمبلدون تا امروز شکل قدیمی و خاص خود را حفظ کرده است، آنچه که سبب تمایز این مسابقات از دیگر تورنمنت‌های تنیس شده است.

فقط در اینجا هنوز هم قوانین قدیمی حکمفرماست. به عنوان مثال 90 درصد لباس‌ ورزشکاران باید به رنگ سفید باشد و تماشگران هم بر طبق سنتی قدیمی با خود توت‌فرنگی و خامه دارند تا هنگامی که بر اثر باران بازی قطع می شود، حوصله تحمل این شرایط را که کم هم اتفاق نمی‌افتد داشته باشند.

سنت دیگر این است که اولین یکشنبه پس از شروع تورنمنت، روز استراحت می‌باشد. همیشه بازی افتتاحیه را نیز مدافع عنوان قهرمانی در بخش انفرادی مردان، در زمین "سنتر کورت" برگزار می کند.

قوانین جالب و شاید سختگیرانه ای برای لباس ورزشکاران در ویمبلدون وجود دارد. لباس تنیسور ها باید سفید باشد. در صورت وجود رنگی دیگر در قسمت گردن و آستین مشکلی وجود ندارد به شرط اینکه بیش از 1 سانتی متر نباشد. شلوار نیز باید به همین شکل باشد. تجهیزات پزشکی استفاده شده توسط بازیکن نیز باید سفید باشد اما در صورت لزوم اشکالی ندارد که رنگ دیگری باشد. کفش ها نیز باید سفید باشند.

قهرمانان این مسابقه

رکورددار قهرمانی در "چرچ رُد" تنیسور متولد جمهوری چک، و شهروند فعلی آمریکا، "مارتینا ناوراتیلووا" با 9 قهرمانی بین سال‌های 1978 و 1990 است. در بین مردان، "پت سمپراس" آمریکایی با هفتمین قهرمانی‌اش در سال 2000 به رکورد "ویلیام رنشاو" رسید که در دهه 80 حاکم بی‌چون و چرای این تورنمنت بود.

طولانی‌ترین قهرمانی پی در پی نیز در بین زنان متعلق به "ناوراتیلووا" با 6 قهرمانی پیاپی از سال 1982 تا 1987، و در بین مردان، متعلق به "رنشاو"،‌ او هم با شش قهرمانی از سال 1881 تا 1886 است.

"بیورن بورگ" سوئدی هم با 5 قهرانی متوالی بین سال‌های 1976 تا 1980، هم رکورد "هیو داهرتی" است.

در 8 ژوئیه سال 2007 "روجر فدرر" سوئیسی هم پنجمین قهرمانی پی در پی خود را کسب کرد. "پت سمپراس" 4 بار پشت سرهم بین سال‌های 1997 تا 2000 به قهرمانی در این تورنمنت دست یافت.

رکوردهای ویمبلدون

بیشترین قهرمانی انفرادی مردان
قبل از سال 1968: ویلیام رنشاو از بریتانیا با 7 قهرمانی

بعد از سال 1968: راجر فدرر از سوئیس و پیت سامپراس از آمریکا با 7 قهرمانی

بیشترین قهرمانی پشت سرهم انفرادی مردان
از سال 1968 به بعد: راجر فدرر و بوری از سوئد با 5 قهرمانی پشت سر هم

بیشترین قهرمانی دوبل مردان
قبل از سال 1968: رجی دوهرتی و لاری دوهرتی از بریتانیا با 8 قهرمانی

بعد از سال 1968: تاد وود بریج از استرالیا با 9 قهرمانی

بیشترین قهرمانی در تمامی رشته های( مردان)
قبل از 1968: لاری دوهرتی. 13 قهرمانی

بعد از 1968: تاد وود بریج. 10 قهرمانی

بیشترین تعداد قهرمانی انفرادی زنان
قبل از 1968: هلن ویلز از آمریکا با 8 قهرمانی

بعد از 1968: مارتینا ناوراتیلووا از آمریکا – چک  با 9 قهرمانی

بیشترین تعداد قهرمانی دوبل زنان
قبل از 1968: الیزابت رایان از آمریکا با 12 قهرمانی

بعد از 1968: مارتینا ناوراتیلووا با 7 قهرمانی

بیشترین تعداد قهرمانی(زنان)
قبل از 1968: الیزابت رایان با 19 قهرمانی

بعد از 1968: مارتینا ناوراتیلووا با 20 قهرمانی

بیشترین پیروزی( مردان و زنان)
بورگ( 1973 تا 1981) با 92 درصد پیروزی در 55 بازی

قسمت زنان: استفی گرف با 90 درصد پیروزی

بیشترین تعداد بازی مردان و زنان
ژن بروترا با 239 بازی( مردان)

مارتینا ناوراتیلووا با 326 بازی(زنان)

طولانی ترین فینال مردان
بین راجر فدرر و رافائل نادال در سال 2008 که  4 ساعت 48 دقیقه طول کشید

قهرمانان همه ادوار تورنومنت ویمبلدون

1877: اسپنسر گور

1878: فرانک هادو

1879: جان هارتلی از انگلیس

1880: جان هارتلی

1881-1882 - 1883- 1884-1885 - 1886: ویلیام رنشاو

1887: هربرت لاوفورد

1888: ارنست رنشاو

‌1889: ویلیام رنشاو

1890:  ویلابی همیلتون

1891-1892: ویلفرد بادلی

1893-1894: جوشاو پیم

1895: ویلفرد بادلی

 1896: هارولد ماهونی

1897-1898-1899: رجینالد داهرتی

1900:  رجینالد داهرتی

 1901: آرتور گور

1902 تا 1906: لارنس داهرتی

1907: نورمن بروکز

1908-1909: آرتور گور

1910 تا 1913:  آنتونی ویلدینگ

1914: نورمن بروکز

 1915 تا 1918: برگزار نشد(جنگ جهانی اول)

 1919: جرالد پاترسون

1920- 1921: بیل تیلدن

1922: جرالد پاترسون

 1923: بیل جانستون از آمریکا

 1924: ژان بوروترا از فرانسه

 1925: رنه لاکوست از فرانسه

 1926: ژان بوروترا

1927: هانری کوشه از فرانسه

‌ 1928: رنه لاکوست

 1929: هانری کوشه

1990: بیل تیلدن

 1931: سید وود از آمریکا

 1932: الس وورث واینز از آمریکا

 1933: جک کرافورد از استرالیا

 1934تا 1936: فرد پری از انگلیس

 1937- 1938: دان باج از آمریکا

 1939: بابی ریگز از آمریکا

1940 تا 1945: برگزار نشد (جنگ جهانی دوم)

 1946: ایوون پترا از فرانسه

 1947: جک کرامر از آمریکا

 1948: باب فالکن‌بورگ از آمریکا

 1949: تد شرودر از آمریکا

1950: باج پتی از آمریکا

 1951: دیک ساویت از آمریکا

 1952: فرانک سجمن از استرالیا

 1953: ویک سِیشس از آمریکا

1954: یاروسلاو دروبنی از مصر

 1955: تونی ترابرت از آمریکا

 1956-1957: لئو هولد از استرالیا

 1958: اشلی کوپر از استرالیا

 1959: الکس اولمدو از پرو

1960: نیل فریزر از استرالیا

 1961-1962: رُد لاور از استرالیا

 1963: چاک مک‌کینلی از آمریکا

 1964-1965: روی امرسون از استرالیا

 1966: مانولو سانتانا از اسپانیا

 1967: جان نیوکامب از استرالیا

1968-1969: رُد لاور

1970 – 1971: جان نیوکامب

 1972: استن اسمیت از آمریکا

 1973: یان کودِچ از چکسلواکی

1974: جیمی کانرز از آمریکا

‌ 1975: آرتور اش از آمریکا

  1976تا 1980: بیورن بورگ از سوئد

1981: جان مک‌انرو از آمریکا

 1982: جیمی کانرز

 1983-1984: جان مک‌انرو

 1985-1986: بوریس بکر از آلمان

 1987: پت کش از استرالیا

 1988: استفان ادبرگ از سوئد

 1989: بوریس بکر

1990:  استفان ادبرگ

1991: میشائیل اشتیش از آلمان

 1992: آندره آقاسی از آمریکا

 1993 تا 1995: پت سمپراس از آمریکا

 1996: ریچارد کرایجک از هلند

 1997 تا 1999: پت سمپراس

2000: پت سمپراس

 2001: گوران ایوانیسویچ از کرواسی

 2002: لیتن هیوئیت از استرالیا

‌ 2003- 2004 - 2005-2006 - 2007: روجر فدرر

‌2008: رافائل نادال

2009: روجر فدرر

2010: رافائل نادال

2011: نواک جوکوویچ

2012: راجر فدرر

2013: اندی ماری

2014: نواک جوکوویچ

2015: نواک جوکوویچ

2016:اندی ماری

2017:راجر فدرر

2018:نواک جوکوویچ

2019: نواک جکوویچ