تیتربرتر؛ یکی از ویژگی های یک مربی ورزشی، نداشتن غرور کاذب است. دارا بودن و حفظ غرور و عزت نفس در تمامی لحظات زندگی هر انسان خصوصا یک مربی ورزش لازم و ضروری است. اما در آن روی سکه اگر خودخواهی یا اشکال دیگری از آن باشد، پسندیده نبوده و می بایست فکری به حال آن کرد. اگر یک مربی ورزشی هیچ گاه و تحت هیچ شرایطی اشتباهات خود را نپذیرفته وناکامی های خود در زمینه های گوناگون را گردن این و آن بیندازد و با فرافکنی، ایجاد حواشی و گیر دادن به زمین و زمان بخواهد خود را توجیه کند، ابتدایا وجهه یک مربی و سپس خود را خدشه دار نموده و از وی به عنوان یک مربی غیرمنطقی یاد می شود. اگر روزی برسد که یک مربی دیگر سعی نکند دانش و معلوماتش را افزایش داده و خود را عقل کل دانسته و احساس کند همه چیز را می داند و شخص کاملی است، آن روز پایان مربیگری اش خواهد بود و بایست وی را تمام شده دانست. چنین شخصی هیچ گاه متوجه اشتباهات خود نشده و احساس می کند تمامی کارهایش درست است. بسیار مربیانی دیده شده اند که پس از اشتباهات فاحش و گرفتن تصمیمات نامناسب در شیوه تمرینات و کوچینگ حین یک مسابقه ورزشی، پیروزی تیمشان را دودستی تقدیم حریف نموده اند، اما غرورشان اجازه نمی دهد ایرادات خود را پذیرفته و عذرخواهی کنند. از طرفی داور و بازیکنان خاطی خود را مسبب عدم نتیجه گیری جلوه داده و این گونه پشت حقیقت مخفی می شوند. یا دسته ای از مربیان هستند که تمایلی به یادگیری و تطبیق علم خود با دانش روز دنیا نداشته و همچنان غرق در تفکرات سنتی یا دانسته های قبلی خود هستند و وقتی بازیکنان آن ها را با سایر مربیان قیاس می کنند، متوجه می شوند که این مربی چیز جدیدی برای آموزش و یاد دادن به آن ها نداشته و در حال درجا زدن هستند. پس بهتر است مربیانی که هر کدام از شرایط یاد شده را دارا هستند، اگر می‌خواهند همچنان در عرصه مربیگری باقی بمانند، در کار و شیوه خود تجدیدنظر نموده و سعی کنند به روزتر شده و با بالابردن دانش و آگاهی و روش نگرش خود به مقوله مربیگری، درب های جدیدی را به سوی آینده ورزشی خود و تیم هایشان بگشایند تا بتوانند سهم کوچکی در آموزش ورزشکاران و قرار دادن آن ها در مسیر پیشرفت و موفقیت داشته باشند.

نویسنده: محسن بابادی