تیتربرتر ؛ اختلال های روانشناختی طیف وسیعی از بیماری ها را با علائم متفاوت یا حتی مشابه شامل می شوند. اختلال کم‌توجهی ـ بیشفعالی یا ADHD اختلالی است که معمولاً در زمان کودکی (کمتر از 7 سال) تشخیص داده می‌شود، ولی در بسیاری از موارد تا بزرگسالی ادامه می‌یابد. حدود شش میلیون کودک و ده میلیون بزرگسال در آمریکا به این اختلال مبتلا هستند. در این مقاله قصد داریم به تشریح این بیماری و تفصیل علائم آن بپردازیم.
اختلال کم توجهی-بیش فعالی (ADHD)
اختلال ADHD
اختلال ADHD نوع اختلال روانی مشترک در بین کودکان و بزرگسالان است که می تواند به رفتارهای بیش فعال و تکانشی غیر طبیعی در فرد منجر شود. افراد مبتلا به این اختلال ممکن است در تمرکز روی یک کار یا نشستن آرام و طولانی مدت در یک جا دچار مشکل باشند. به نظر می رسد علت آن بیشتر نقص در تکامل سیستم اعصاب باشد. کودکان مبتلا احتمالاً در قسمت هایی از مغز که مسئول توجه و تمرکز و تنظیم فعالیت های حرکتی می باشد، دچار نقص جزئی هستند. توارث و ژنتیک می تواند در این اختلال نقش داشته باشد. همچنین در بعضی موارد در جریان حاملگی یا زایمان یا پس از آن، صدمات جزئی به ساختمان مغز وارد می شود که می تواند باعث بروز این مشکل گردد. بیماری کم توجهی بیش فعالی به همراه سه نوع از اختلالات رفتاری ظاهر می‌شود: عمدتا کم توجه، عمدتا بیش فعال و ترکیب هر دو است.
اختلال کم توجهی
اختلال بی‌توجهی همان حالتی است که بیشتر بر ناتوانی در تمرکز کردن انگشت می‌گذارد و به بیشفعالی بی‌اعتناست. به‌عبارت‌دیگر، علائم کافی برای اثبات ابتلای فرد به بی‌توجهی عبارت‌اند از اینکه به‌خوبی تمرکز نمی‌کند یا به‌راحتی دچار حواس پرتی می‌شود، اما خبری از ویژگی‌های یک فرد بیش فعال یا رفتارهای تکانشگری در او نیست.
اختلال بیش فعالی
افراد مبتلا‌به ADHD علائم بیشفعالی نیز دارند. بیش‌فعال بودن شخص به‌صورت‌های مختلفی ممکن است ظاهر شود مانند: بی‌قراری، پیچ‌وتاب دادن بدن و مشکل نشستن در یک جا، صحبت‌کردن زیاد و بدون وقفه، لمس‌کردن و بازی‌کردن با هر وسیله‌ای که در دسترس است، انجام‌دادن وظایف و فعالیت‌ها به همراه ایجاد سروصدای فراوان.
ترکیب هر دو
این نوع ADHD شایع ترین نوع است و در آن افراد مبتلا ترکیبی از علائم کم توجهی و بیش فعالی را از خود نشان می دهند. این علائم شامل عدم توانایی در توجه، تمایل به تکانشی بودن و انرژی بیش از حد می باشد. در واقع حالتی است که، در آن، فرد مجموعه‌ای از نشانه‌های حواس‌پرتی، تکانشگری، بیشفعالی و ناتوانی در تمرکز کردن را از خود بروز می‌دهد.
علائم ADHD
رفتارهایی مثل ارتباط ضعیف باهمسالان ، سرپیچی از فرمان ها ، پرخاشگری ، دروغگویی و ریسک پذیری جزء علائم اجتماعی محسوب می گردند.
علاوه بر این، چنین کودکان از لحاظ یادگیری و مسائل تحصیلی هم دچار مشکل هستند کودکان بیش فعال ممکن است دارای مشکلات هیجانی از جمله افسردگی، اعتماد به نفس پایین ، ناآگاهی و اضطراب نیز باشند.
علائم ذکر شده در محیط های مختلفی قابل مشاهده است از جمله هنگام تنهایی کودک، بازی با همسالان ، تعامل با والدین و اعضا خانواده ، مدرسه ، کلاس درس و محیط های جدید مثل فروشگاه ، اتاق مشاوره و محل های دیگر برخی دیگر از کودکان صرفاً در تمرکز و توجه مشکل داشته و هیچ یک از علائم بیش فعالی را بروز نمی دهند.
مطالب مرتبط:
ADHD در کودکان
اختلال ADHD یکی از شایع ترین اختلالات رشد عصبی در کودکان محسوب می شود. گفته شده از هر 10 کودک بین 5 تا 17 سال یک نفر به این اختلال مبتلا است. کودکان مبتلا معمولا با مشکلاتی در مدرسه دست و پنجه نرم می کنند و اغلب در کسب امتیاز و موفقیت در محیط کنترل شده کلاس دچار مشکل هستند. تشخیص ADHD در پسر بچه ها 2 برابر دختر بچه ها است، شاید به این دلیل که تمایل به بروز علائم واضح بیش فعالی در پسران بیشتر است. اگرچه برخی دختران مبتلا نیز علائم کلاسیک بیش فعالی را از خود نشان می دهند اما بسیاری از آن ها فاقد این علائم هستند.
ADHD در بزرگسالان
بزرگسالان مبتلا به اختلال کم توجهی بیش فعالی یا ADHD از کودکی به این مشکل دچار می‌شوند. در بیش از 60 درصد کودکان مبتلا به ADHD علائم بیماری تا بزرگسالی ادامه پیدا می کند اما در بسیاری از آن ها علائم با افزایش سن کاهش یافته یا دفعات بروز آن کمتر می شود. اما امکان دارد که وجود اختلال مذکور در بزرگسالی در آنها کشف شود. تشخیص وجود این مشکل معمولا از طریق یک دوست، همکار یا یکی از اعضای خانواده صورت می‌گیرد که مشکلات در روابط یا محل کار را می‌بیند. بزرگسالان می‌توانند به هریک از سه نوع نام‌برده از اختلال کم توجهی بیش فعالی دچار شوند. تفاوت‌های جسمی بزرگسالان با کودکان و بلوغ‌شان باعث می‌شود که علائم اختلال در آنها به‌شکل متفاوت ظاهر شود.
آنچه دیگران می خوانند:
