به گزارش تیتربرتر؛ محمود احمدی‌نژاد با انتشار ویدیویی کوتاه نسبت به تحولات افغانستان واکنش نشان داد.
جزئیات واکنش احمدی نژاد به حمایت از طالبان
رئیس دولت دهم گفت: با کمک بیگانگان عده‌ای را مسلح کردند تا با تسلط به رسمیت شناخته بشوند!
وی گفت: حکومت اسلامی با اسلحه ظلم و بدترین نوع معرفی اسلام است. با اسلحه بخواهند کشوری را بگیرند و بعد بگویند حکومت اسلامی!
احمدی نژاد گفت: پول و سلاح می‌دهند و مردم را به جان هم می‌اندازند و تشویق می‌کنند. مدرسه کودکان و عروسی‌ها منفجر کردند و مردم افغانستان را در خون غلطاندند.
محمود احمدی‌نژاد با انتشار ویدیویی کوتاه نسبت به دخالت در امور داخلی افغانستان واکنش نشان داد. پول و سلاح می‌دهند و مردم را به جان هم می‌اندازند و تشویق می‌کنند
اظهارات او به شرح زیر است: امروز لازم است درباره حوادثی که در کشور همسایه و برادر ما، افغانستان می گذرد، نکاتی را خدمت ملت عزیز ایران عرض کنم. شاید یکی از غمبارترین حوادثی که در طول تاریخ اتفاق افتاده، حوادثی است که طی ۴۰ سال اخیر، در افغانستان شاهد آن هستیم.
بیش از ۴۰ سال است که مردم عزیز افغانستان، اسیر سیاست های شیطانی قدرت های بزرگ و بازیگران منطقه ای هستند. حقوق اساسی مردم نادیده گرفته شده و هر کس به نوعی درصدد دخالت، تاثیرگذاری و هدایت حوادث به نفع خودش است.
من یادم می آید که در اولین دیدار با رئیس جمهور قبلی افغانستان، با ایشان درباره قصد حمله، تصرف، به هم ریختن و ایجاد درگیری داخلی در افغانستان توسط قدرت های بزرگ صحبت می کردیم. به اتفاق، با اسناد و اطلاعاتی که موجود بود، تاکید کردیم که آنها به فکر مردم افغانستان و این شعارهایی که می دهند، نیستند. آنها به دنبال معادن بسیار غنی از جمله معادن مس و سایر کانی های بسیار گرانبهای افغانستان هستند.
ظاهرا همه پذیرفته اند که عده ای مسلح شوند، با کمک دیگران و بیگانگان، حرکت کنند و اگر توانستند تسلط پیدا کنند، به رسمیت شناخته می شوند. در واقع "اصالت قدرت" و "غلبه" به رسمیت شناخته شده است.
دوم و بدتر اینکه، با اسلحه مسلط شوند و ادعا کنند که می خواهند حکومت اسلامی تشکیل دهند. این یک ظلم مضاعف است. بدترین نوع معرفی از یک مکتب آسمانی است. اسلام و همه ادیان آمده اند که حقوق ملت ها احیا شود. بویژه حق حاکمیت و حق تعیین سرنوشت ملتها به رسمیت شناخته شود. اینکه با اسلحه برویم، بگیریم و بعد نامش را حکومت اسلامی بگذاریم! کدام حکومت اسلامی!؟ پول می دهند، پشتیبانی می کنند، سلاح می دهند، مردم را به جان هم می اندازند، بعد هم می نشینند و نگاه می کنند، تشویق می نمایند و یا با سکوتشان رضایت خودشان را اعلام می کنند.
همه هم مدعی اند که دلسوز مردم افغانستان هستند. اگر دلسوز هستید چرا سلاح می دهید؟ چرا از درگیری ها پشتیبانی می کنید؟ همین منابع را به افغانستان ببرید و صرف عمران و آبادانی کنید، کارخانه بسازید، صنایع آنجا را برپا کنید، کشاورزی اش را احیا کنید، اجازه بدهید مردم خودشان تصمیم بگیرند. بزرگترین ظلمی که دارد به مردم افغانستان می شود این است که دارد حقوق ملت نادیده گرفته می شود. همه دارند دخالت می کنند، همه دارند حرف می زنند، همه می خواهند برای مردم افغانستان تعیین تکلیف کنند و آن کسی که غایب است، ملت افغانستان است!
رئیس جمهور سابق تاکید کرد: من به صراحت اعلام می کنم که ملت ایران، دوست و برادر مردم افغانستان و غمخوار آنان است. ما همه در یک حوزه فرهنگی و تمدنی هستیم. هر مشکلی در افغانستان پیش بیاید، مشکل ایران است و مشکل ایران هم مشکل افغانستان است.
ملت ایران از وضعی که در افغانستان می گذرد، ناراحت است و غمخوار ملت افغانستان است. اظهارنظرها و دخالت هایی می کنند که ربطی به ملت ایران ندارد. ملت ایران راضی نیست و اینجا بگویم که هیچ احدی حق ندارد، حیثیت ملت ایران را ببرد و در این رقابت های قدرت که پشت سر آن، شیاطین و سلطه گران جهانی قرار دارند، هزینه کند.
ملت به کسی اجازه نداده این کار را بکند. آبروی ملت ایران، بسیار بسیار ارزشمند است. ملت ایران، ملت صلح طلب است، دوست سایر ملت هاست، حقوق اساسی ملت ها را به رسمیت می شناسد و راضی نیست هیچکس و هیچ دولت و قدرتی، در امورد دیگران، بخصوص ملت افغانستان دخالت کند.
مطالب مرتبط:
دلایل حمایت رهبر انقلاب از احمدی‌نژاد
کیهان نوشت: سال ۸۸ در جلسه‌ای یکی از دولتمردان کنونی، برخی دیدگاه‌های انتقادی نسبت به حمایت آقا از رئیس‌جمهور را بازگو و خطاب به رهبر انقلاب می‌گوید دوستان ما معتقدند باتوجّه‌به هزینه‌هایی که آقای احمدی‌نژاد برای کشور و رهبری ایجاد کرده و اینکه دغدغه حضرتعالی حمایت از گفتمان انقلابی بوده است و نه حمایت از شخص آقای احمدی‌نژاد، آیا امکان این وجود نداشت که فرد دیگری با گفتمان انقلابی را با هزینه‌های کمتر پیدا کرد و با سرمایه‌گذاری، او را وارد صحنه انتخابات ریاست‌جمهوری کرد؟
در روزها و هفته‌های پس از انتخابات، عدّه‌ای از خواص، دچار توهّم و یا تغافل بودند و در جلسات خصوصی اظهار می‌کردند که چرا رهبری باید هزینه رفتارهای آقای احمدی‌نژاد را بپردازد.
این القائات نادرست حتّی با ظاهری دلسوزانه به دفتر رهبر انقلاب هم رسیده بود؛ ازجمله آنکه حدود دو هفته پس از انتخابات، آقای ابوالفضل فاتح که از مشاوران آقای موسوی بود و با دفتر رهبر انقلاب نیز مراوده داشت، در دیدار با یکی از مسئولین دفتر ضمن صحبت‌های خود مدّعی می‌شود که آقای مهندس معتقد است رهبری روی آقای احمدی‌نژاد حساب زیادی باز کرده‌اند، درحالی‌که او نمی‌تواند کاری را که ایشان می‌خواهد برایشان انجام دهد.
چنین القائات سوئی که بی‌اساس بودنش برای گویندگان آن اظهرمن‌الشّمس بود یکی از ابعاد پنهان فتنه بود. کیست که نداند رهبر انقلاب بی‌دریغ و به‌طور کامل از همه رؤسای جمهور در دوران مسئولیّت شان دفاع کرده‌اند؛ چه آنها که گفتمان شان را قبول نداشتند و چه آنها که مانند رئیس‌جمهور نهم، گفتمان شان را منطبق با آرمان‌های انقلاب و امام می‌دانستند و اتّفاقاً چون برای ایشان، گفتمان امام و انقلاب اصالت داشت ابائی نداشتند که آشکارا نسبت به عملکردهای مغایر با گفتمان انقلاب وی موضع بگیرند و واکنش نشان دهند. علاوه‌برآن نباید این بیان صریح آقا را از یاد برد که رهبری از مواضع و اقدامات سنجیده و طبق موازین عقلانی و انقلابی و شرعی و قانونی رؤسای جمهور و دولت‌ها دفاع می‌کند و نه هر موضع و اقدامی. برای مزید اطّلاع همگان شایسته است به موردی اشاره شود تا بیش‌ازپیش آشکار شود که رهبر انقلاب در معرض چه پیشنهادهای ظاهرپسندی بودند و با چه منطقی با آن مواجه شدند.
سال ۸۸ در جلسه‌ای یکی از دولتمردان کنونی، برخی دیدگاه‌های انتقادی نسبت به حمایت آقا از رئیس‌جمهور را بازگو و خطاب به رهبر انقلاب می‌گوید دوستان ما معتقدند باتوجّه‌به هزینه‌هایی که آقای احمدی‌نژاد برای کشور و رهبری ایجاد کرده و اینکه دغدغه حضرتعالی حمایت از گفتمان انقلابی بوده است و نه حمایت از شخص آقای احمدی‌نژاد، آیا امکان این وجود نداشت که فرد دیگری با گفتمان انقلابی را با هزینه‌های کمتر پیدا کرد و با سرمایه‌گذاری، او را وارد صحنه انتخابات ریاست‌جمهوری کرد؟
رهبر انقلاب ضمن شرح چرایی و چگونگی حمایت از رؤسای جمهور و دولت‌های مستقر ازجمله اظهار می‌دارند: «از آقای احمدی‌نژاد که من در طول این چهار سال حمایت کردم، همان‌طوری که شما نقل کردید از قول دوستان، همیشه حمایت از آن مطالبی بوده که در عمل او یا اظهارات او معتقد بودم از اصالت‌های انقلاب است. این چیزی بوده که خودم را موظّف می‌دانستم که از این‌ها حمایت کنم؛ ما در طول آن دوره‌های قبل به تدریج و گاهی با سرعت زیاد، گاهی با سرعت کم به سمت فراموش شدن بسیاری از مبانی انقلاب می‌رفتیم؛ این نه فقط در سطوح روزنامه‌ای و مطبوعاتی بود، در سطوح بالا هم وجود داشت…. از رؤسای جمهور من همیشه حمایت کردم حتّی از رئیس‌جمهوری که ممشایش را قبول نداشتم همیشه حمایت کردم… حمایت‌های من از [او] حمایت از مبانی است؛ به قول شما حمایت از گفتمان است، نه از شخص….[شما می‌گویید] آیا کس دیگری نبود که روی او سرمایه‌گذاری کنید؟ اگر کسی به‌طور طبیعی می‌آمد چه اشکالی داشت [امّا] من کسی را تربیت نمی‌کنم برای ریاست‌جمهوری؛ این نه جزو وظایف من است و نه می‌توانم این کار را بکنم. اگر چنانچه من یک چنین کاری را بکنم فردای آن روز مورد اعتراض یک جمع دیگری از قبیل شما قرار می‌گیرم که شما یک کسی را به قول فرنگی‌ها لانسه کردید برای ریاست‌جمهوری. من این کار را نمی‌کنم، نمی‌شود هم بکنم، معنی هم ندارد.»
به‌هرحال بررسی نوع حمایت‌های رهبر انقلاب از رؤسای جمهور گذشته و حال و مقایسه آن می‌تواند بیانگر حقایق معناداری باشد. شایسته است پژوهشگران بررسی کنند رهبر انقلاب از ۴ رئیس‌جمهور دوران رهبری‌شان، چه نوع حمایتی داشتند؟ و یا از شخصیّت حقیقی کدام‌یک از رؤسای جمهور بیشترین و کمترین تجلیل و تنقید را کرده‌اند؟ و یا دوره اوّل یک رئیس‌جمهور از جهت نوع دفاع رهبری و یا تعداد دفعات نام بردن از شخص وی با دوره دوّم همان فرد مقایسه شود که آیا تغییری داشته است یا خیر؟ مثلاً آیا رهبر انقلاب برخلاف دوره نهم در دهمین دوره ریاست‌جمهوری از شخص حقیقی آقای احمدی‌نژاد نام برده‌اند؟ به‌هرحال صرف‌نظر ازاین‌قبیل پژوهش‌ها، آیا همین که در آن شرایط طوفانی، رهبر انقلاب از رئیس‌جمهور می‌خواهند بنا بر مصالحی، از فردی برای سِمت معاون اوّلی استفاده نکند، جز این است که نشان می‌دهد آقا با هیچکس عقد اخوّت نبسته‌اند؛ خواه رئیس‌جمهور مستقر باشد یا رؤسای جمهور و مجلس و نخست‌وزیر سابق، خواه این جریان سیاسی باشد یا آن جریان سیاسی؟ آیا این نوع برخورد ایشان، درمورد دیگر رؤسای جمهور و حتّی مسئولین دیگر، بی‌سابقه نیست؟
رهبر انقلاب در اوج دوران فتنه در جلسه‌ای یادآوری نمودند که دأب من این نبوده است که در جلسه‌ای علنی و در حضور فرد مسئولی، از همان فرد انتقاد کنم و کارش را نادرست شمارم ولی در خطبه‌های نماز جمعه این کار را کردم و اقدام آقای احمدی‌نژاد در مناظره‌های انتخاباتی را نفی و از آن انتقاد کردم.
سؤال این است که چرا این واقعیّت نادیده گرفته می‌شود؟ آیا همه جهانیان ندیدند و نشنیدند که رهبر انقلاب در کوران تبلیغات انتخابات و فردای مناظره آقای احمدی‌نژاد و آقای موسوی، در حرم امام خمینی(قدّس‌سرّه) از برخی حرف‌های زده‌شده در مناظره شب قبل به ویژه از ادّعاهای اثبات‌نشده آقای احمدی‌نژاد انتقاد و به آن اعتراض کردند؟
به گفته یکی از فرزندان رهبر انقلاب، ایشان که قبل از مناظره‌ها احتمال داده بودند آقای احمدی‌نژاد بنا دارد از اشخاصی نام ببرد، به‌طور مشخّص آقای احمدی‌نژاد را از این کار نهی کرده بودند. علاوه‌برآن، در حرم امام خمینی(قدّس‌سرّه) نیز قبل از اینکه رهبر انقلاب برای ایراد بیانات شان در جایگاه قرار گیرند با ناراحتی به آقای احمدی‌نژاد عتاب کردند: مگر من به شما نگفته بودم که از افراد اسم نبرید؟ چرا اسم بردید؟
نکته جالب دیگر اینکه پس از پایان بیانات رهبر انقلاب و به هنگام ترک حرم امام، آقای‌هاشمی رفسنجانی که از سخنان رهبر انقلاب خوشحال به نظر می‌رسید به یکی از فرزندان رهبر انقلاب می‌گویند صحبت‌های آقا انصافاً خیلی خوب و کامل بود.
به‌هرحال سؤال برای پرسیدن و حرف برای گفتن زیاد است و به یک سؤال دیگر اکتفا می‌شود: آیا کسی فراموش کرده است به‌رغم آنکه آقای‌هاشمی رفسنجانی از ابتدا موضع منفی نسبت به دولت نهم داشته و آقای احمدی‌نژاد نیز در جریان مناظره‌های انتخاباتی، محوریّت مخالفت با خودش و حتّی اداره آقای موسوی را به آقای‌هاشمی نسبت داده بود، رهبر انقلاب مجدّداً آقای‌هاشمی را پس از انتخابات سال ۸۸ به‌عنوان رئیس‌مجمع تشخیص مصلحت نظام منصوب کردند؟ چرا عدّه‌ای خود را به تجاهل می‌زنند و بر این اقدامات چشم می‌بندند؟
آیا وجود این قبیل شواهد و مستندات تاریخی جایی برای انکار این حقیقت باقی می‌گذارد که در جمهوری اسلامی میزان رأی مردم است نه خواست این‌وآن؟
آنچه دیگران می خوانند:
گردآرونده: حمیدرضا روح نواز
