به گزارش تیتربرتر؛ باز هم همان اتفاقات تکراری در فوتبال خوزستان. باز هم همان غیرحرفه ای بودن برخی مدیران فوتبالی و خدا داند شاید هم مسائل پشت پرده در فوتبال مسجدسلیمان.
هنوز خاطرات تلخ دادن رضایتنامه سوشا مکانی دروازبانی که پس از مشکلات حاشیه ای و خروج اجباری از کشور، در بازگشت مجدد به ایران نفت مسجدسلیمان را سکوی پرتاب خود قرار داد، در ذهنمان نقش بسته است. نحوه آمدن و جدایی زودهنگام محمد طیبی و یکی دو بازیکن دیگر از نفت مسجدسلیمان در اواسط فصل گذشته را نیز همگی به خاطر دارند. این هم از رفتن ناگهانی سیدمجتبی حسینی از نیمکت نفت شهر اولین ها.
متاسفانه دور زدن و شاید هم همکاری مدیران فوتبالی در آزادسازی های تکراری و بازی با عواطف مردم شهر مسجدسلیمان، امری عادی شده است. گویی مدیرعامل و هیات مدیره باشگاه نفت مسجدسلیمان در خواب زمستانی تشریف دارند که این اتفاق ناگوار رخ داده است. شاید هم با قول و قراری میان خود، رضایت به رفتن این مربی زبروزرنگ داده اند.
همان مربی که مدتی از صحنه و سطح اول فوتبال کشور به دور بود و همچون سوشا مکانی سکوی پرتابی بهتر از نفت مسجدسلیمان پیدا نکرد. نمی دانم از سادگی مدیران مسجدسلیمانی بنالم یا از زیرکی آن ها و افرادی که به آنجا می آیند. پس تکلیف احساسات پاک هواداران این تیم چه می شود؟
از ناکارآمدی و ضعف مدیران این تیم که بگذریم، تجربه نشان داده هر کس نان و نمک فوتبال خوزستان را خورده و نمکدان شکسته، چوبش را دیر یا زود خواهد خورد. نمونه بارز آن فیروز کریمی که در دوران اوج استقلال اهواز و بالانشینی آن در جدول لیگ، یکباره رهایش کرد و به استقلال تهران رفت تا سودای سرمربیگری تیم ملی را در سر بپروراند که خوشبختانه از پس همان استقلال تهران هم برنیامد و این تیم را در ته جدول لیگ غرق کرد.
دلیلش این بود که از نردبان استقلال اهواز و صداقت خوزستانی ها بالا رفت و پس از اینکه این تیم مردمی زیر تازیانه های بی رحم لیگ له شد، با سقوط مرگبار و پیچیده شدن نسخه اش، آه و نفرین طرفدارانش دامان سرمربی اسبق این تیم را گرفت و برای همیشه از صحنه اول فوتبال کشور محو شد.
اما دیگر مربی بومی نیز که استقلال خوزستان را قهرمان لیگ برتر و آسیایی کرد و در ازای پول های دهان پرکن اصفهانی ها یکباره این تیم و مردم خوزستان را تنها گذاشت، به سرنوشت مشابهی دچار شد و پس از آن نیز دیگر هیچ گاه رنگ خوشی و نیک بختی در عرصه مربیگری را نچشید. البته مجددا خیر و برکت سفره رنگین فوتبال خوزستان و شانس و اقبال در نفت مسجدسلیمان به وی رو کرد، اما در ادامه باز هم با این تیم همان کاری را کرد که با استقلال صنعتی انجام داد و اکنون تیم های ته جدولی لیگ برتر یا لیگ یکی تنها خواهان و مشتری اش هستند.
این سرنوشت را برای سیدمجتبی حسینی در ذوب آهن و آینده فوتبالی اش نیز متصورم. این خط و این نشان.
اما از این مسائل که بگذریم، موضوع خنده دار دیگر نام های جایگزینی همچون ساکت الهامی، محمد نصرتی و فراز کمالوندی است با آوردن بازیکنان پرتعداد و گرانقیمت، چنان هزینه ای بر دوش تیم های خوزستانی تحمیل می کند که کمر آن تیم پس از رفتن وی و باندش هم به لحاظ خالی شدن از بازیکنان تاثیرگذار و هم از نظر بدهی مالی می شکند. نمونه بارز آن اتفاقی است که یکی دو فصل قبل برای نفت آبادان رخ داد و رفتن کمالوند، به قیمت آسیب های جبران ناپذیر به این تیم ریشه دار تمام شد.
اما در کنار این اسامی، دو نام آشنا نیز دیده می شود. دو مربی شایسته به نام های [[ داریوش یزدی و بهروز مکوندی ]] که هر دو مسجدسلیمانی بوده و مورد تایید اهالی فوتبال استان و کشور به لحاظ فنی و اخلاقی اند. امیدوارم مدیران فوتبالی نفت مسجدسلیمان بالاخره از خر شیطان پایین آمده و تا بیش از این با اعتبار فوتبال این شهر و استان خوزستان بازی نشده، با انتصاب یکی یا هر دوی این مربیان بادانش در کنار هم، مانع فروپاشی این تیم شده و نگذارند کشتی فوتبال این شهر به گل بنشیند.
نویسنده: محسن بابادی
