به گزارش تیتربرتر؛ ایالت کشمیر با اکثریت مسلمان از سال 1846 تا 1947 تحت حاکمیت دگرا دیناستی بود. دگراها با مسلمانان بسیار بد رفتاری نمودند و حتی در مسایل دینی آنان دخالت داشتند. نارضایتی های فراوان و گسترده ای علیه حکومت ظالمانه وجود داشت که سرانجام بجوش آمده و در تحریکاتی در پشت پرده، دستگیری مرد جوان مسلمانی بنام عبدالقادر که به اتهام تروریسم دستگیر شد تحریک عمومی مهاراجا کشمیر را در بر داشت. این جوان سخنرانی در خصوص رفتار ناعادلانه با مسلمانان را ارائه داد.
شاید مناسب باشد تا مختصری از این آشفتگی ها را به نفع خوانندگان نقل کنیم تا به درک بهتر موضوع و زوایای درست آن پی ببرند. این تحریکات در پس سلسله حوادثی رخ داد. در وهله اول، صاحب زمین اودام پور جامو به اسلام گروید. ثبت کننده اسناد هندو (اصطلاحاً تحصیلدار) تحولی جدید در زمین ها ایجاد کرد و نام خود را حذف و همچنین آن را بنام برادر خود تغییر داد. صاحب زمین شکایتی را مطرح کرد که با این اظهار نظر رد شد مگر اینکه مجدداً ورود پیدا میکرد.
مذهب هندو حق هیچ مالکیتی نداشت. این امر طبق حکم صادره دولت دگرا در 31 دسامبر 1882 منتشر شد. تظاهرات اعتراضی علیه این ممنوعیت برگزار شد.
جمعیت مردمی به سمت مسجد اصلی شهر راهپیمایی کردند که طی جلسه کوتاهی این حادثه محکوم شد. تصمیم بر آن شد تا جلسه عصر آن روز بصورت اعتراضی برگزار شود. مسلمانان به شدت صدمه دیده و سرکوب و خفقان سیاسی و اقتصادی شدند. دخالت در امور مذهبی آنها نفرت عمیقی را علیه حاکمان برانگیخت و جلسات اعتراضی بسیاری بوجود آورد.
مسلمانان همچنین شکایتی را در دادگاه و ذیل بند 296 رانبیر پنال علیه بازرس هندودر ایجاد اختلال در مجالس مذهبی مطرح نمودند که رد شد چرا که دادستان هندو اظهار داشت که خطبه جزء نماز نیست. واقعه دیگری که موجب خشم بیشتر مسلمانان شد هتک حرمت کتاب مقدس قرآن کریم است. طبق گزارشات برخی از صفحات کتاب مقدس در سرویس های بهداشتی عمومی یافت شد. این مساله به شدت به مسلمانان ضربه زده و موجب راهپیمایی بزرگی شد.
در 13 جولای 1931 جمعیت قابل توجهی از مسلمانان از دستگیری عبدالقادر در خارج از زندان مرکزی سریناگر شورش کردند. طبق شواهد ظبط شده، پلیس 160 گلوگه به داخل جمعیت شلیک کرد که بر اثر آن هفده نفر در محل کشته و پنج نفر دیگر نیز در بیمارستان درگذشتند. نویسنده هندی پریم نات باز در کار خود که در سال 1941 منتشر کرد نوشت که نیروی محرک در پس تحریک گسترده تا 13 جولای حاکی از نارضایتی مسلمانان بود. حمله به زندان به هیچ وجه علیه هندوها انجام نشده بود و کسانی که عمر خود را در زندان ها سپری میکنند علیه حکومتی ظالم میجنگند که جنگ مستبد علیه استبداد و مظلوم علیه ظالم بود. از 13 جولای 1931 مردم کشمیر هر ساله در دو طرف خط کنترل و در سراسر جهان که در آن پراکندگی کشمیر موجود هست ، یوم شهدای کشمیر را برپامیدارند تا از ایثارگرانی که جان خود را در این راه قربانی کردند قدردانی نمایند. این واقعه آغاز دوره آزادی مبارزه کشمیر بود که طی مراحل مختلفی از جمله اعتراضات غیر نظامیان ، مبارزات سیاسی و مبارزات مسلحانه عبور کرده است.
متاسفانه گرفتاری مردم کشمیر با تقسیم شبه قاره پایان نیافت. به 52 ایالت شاهزاده نشین تحت قانون استقلال اجازه داده شد تا دو کشور تازه تاسیس هند و پاکستان را با توجه به نزدیکی جغرافیایی و واقعیت های آماری به یکدیگر نزدیکتر نموده و یا مستقل بمانند. کشمیر به دلیل نزدیکی جغرافیایی ، جمعیت اکثریت مسلمان و پیوندهای فرهنگی، مذهبی و تجاری با مناطقی که بعدا تشکیل شد، ورودی مناسبی بود.
اما مهاراجا هری سینگ حاکم ایالت از الحاق این ایالت به هند خبر داد. عمل او را میتوان در پس قانون دکرا در کشمیر قبل از تقسیم اراضی بهتر درک نمود. مردم کشمیر علیه این تصمیم قیام کردند. حاکم مانتباتن ضمن پذیرش الحاق موقت بطور واضح گفت که این موضوع از طریق مراجعه مردمی تصمیم گیری خواهد شد. با این حال اوضاع متزلزل شد و منجر به اولین جنگ بین پاکستان و هند شد که موضوع به سازمان ملل متحد کشید. شورای امنیت سازمان ملل متحد پس از بررسی های کامل درباره این موضوع تعدادی از قطعنامه ها را تصویب کرد که خواستار برگزاری همه پرسی تحت نظارت سازمان ملل برای حل مسئله الحاق ایالت هستند.
متاسفانه تاکنون بدلیل سختگیری سیاسی هند در اعطای حق خودمختاری به مردم کشمیر، یک رویای گریزان باقی مانده است. تقسیم بندی شبه قاره ، مردم کشمیر را به سمت مصیبتی بی پایان سوق داد. آنها در سال 1989 مجبور به انتخاب اسلحه برای به دست آور
دن آزادی خود شدند. هند به نوبه خود از ارتشی بی رحمانه در سرکوب این قیام استفاده کرده است. از آن زمان به بعد نیروهای امنیتی این کشور علاوه بر تجاوز به هزاران زن ، بیش از یکصدهزار کشمیری را کشته اند. کشمیر محل سرکوب و آزار و اذیت است.
دولت مودی با پایان دادن به وضعیت جامو و کشمیر اشغالی هند، الحاق آن به اتحادیه هند در نقض کامل قطعنامه های شورای امنیت و حقوق بین الملل، اوضاع را بیش از پیش وخیم کرده است. کشمیر از 5 آگوست 2019 تحت محاصره خود قرار دارد و قتل ها همچنان فروکش نکرده است. هند همچنان مواضع خصمانه را در قبال پاکستان اتخاذ کرده است و اخیرا احساس میشود که مواضع هند و آنچه در جامو و کشمیر اشغالی هند انجام شده در فلسفه RSS هندوتوا تهدیدی جدی برای امنیت منطقه محسوب میشود.
متاسفانه جهان و سازمان ملل متحد در برابر رنج های مردم کشمیر بی توجه هستند. بشر در تعجب هست که مردم کشمیر تا کی بایستی متحمل رنج و سختی های مداوم شوند؟ ستم هند در جامو و کشمیر اشغالی و سرپیچی از قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل متحد در حقیقت بی حرمتی به جامعه جهانی هست. اینکه تا چه حد بی تفاوت باشند مشهود است. با این حال پرواضح است که مردم کشمیر فارغ از تمام فداکاری هایشان، مصمم در دستیابی به حق خودمختاری خود میباشند.
