به گزارش تیتربرتر؛ سال ۱۳۹۵ که گروه خنیاگران مهر تشکیل شد، هدفی جز هم نوازی برای تحقق تفکراتی که من پس از سال‌ها تحصیل و کار در موسیقی کلاسیک و ایرانی داشتم، نداشت. که حاصل آن‌ها اپراهای عاشورا، مولوی و حافظ بود.
برای این ارکستر ایرانی، حرکت، نو بود و جدید و بی‌شک روز به روز و سال به سال، اشکالات و مسایل، خود را بیشتر نشان می‌دادند. که کار ما را سخت‌تر می‌کرد و بدیهی بود به رفع آن‌ها همت گماشتیم و موانع بسیاری را از سر راه برداشتیم.
وارد بحث‌های علمی دراین نوشتار نمی‌شوم که مجال مکان این مباحث این‌جا نیست؛ ولی به یاد می‌آورم زمانی را که طالب خان شهیدی آهنگساز صاحب‌نام تاجیکستانی مدعی بود که موسیقی ایرانی، هارمونی پذیر نیست و در حد همین چندصدایی معلومی و مرسوم باقی خواهد ماند.
اولین کنسرت گروه خنیاگران مهر در مرداد ۱۳۹۵ خط بطلانی بر این تفکر کشید و با سازهای ایرانی نشان دادیم که می‌توانیم هم هارمونی داشته باشیم و هم چندصدایی. که نتیجه‌اش حضور این گروه در اکسپوی جهانی وومکس بود، که از میان هزار گروه پذیرفته شد. که در آن کنسرت، بسیار خوش درخشیدند و تحسین صاحبان شرکت‌های بزرگ نشر موسیقی مانند ناکسوس را برانگیختند و به زودی اجراهای جهانی این گروه را بیشتر شاهد خواهیم بود.
البته ما داعیه‌ی اولین بودن در نگاه هارمونی و چندصدایی نداریم ولی آنچه به آن رسیده بودیم را اجرا کردیم و اشکالات را در اجرا و آهنگسازی درمی‌یابیم و در صدد. رفع برخواهیم آمد
دوستان منتقد و کاربلد موسیقی اگر در مورد این آثار صحبتی قابل تأمل دارند، بی‌شک استقبال خواهیم کرد. اما این که چرا بانوان روی صحنه هستند و چرا چنین است و چنان است، خارج از محدوده‌ی علمی است و اصولا پرداختن به آن کاری است در حد همان‌هایی که زندگی و اموراتشان بر همین پایه‌های سست و به اصطلاح خاله‌زنک بازی‌های مرسوم بعضی هنری‌ها استوار است.
خنیاگران مهر تلاش می‌کند و بی‌شک با پستی بلندی‌های فراوانی روبرو خواهد بود.
وای بر جماعتی که تلاش بر تخطئه و واگویه‌های عقده‌های فروخفته‌ی خویش را دارند.
بهزاد عبدی
