زمانی که اسم بازی ایران و عراق می آید همه یاد آن روز سیاه در جام ملت های آسیا 2015 استرالیا می افتند.
تغییرات در تیم ملی پس از کارلوس کی‌روش یک امر بدیهی است و گریزی هم از آن نیست. هر مربی سلایق خاصی دارد، مدیریتش با دیگری تفاوت دارد و طبعا دیدگاه‌های فنی‌اش هم مختص به خودش است.
ما برای صعود به جام جهانی در دو دوره گذشته که به برزیل و روسیه رفتیم، بی‌شک یک روند قابل توجه را در پیش گرفته بودیم. صعودهای بی‌دردسر تیم ملی ایران به جام جهانی، چون تکرار می‌شد و تیم های عربی از رویارویی با ایران می‌ترسیدند و کره‌ای‌ها به وحشت می‌افتادند، این توهم بیجا را اشاعه داد که رفتن به جام جهانی، پروژه‌ای بی‌دردسر و عملیاتی ساده است که یک مربی درجه چندم هم می‌تواند انجامش بدهد!
بگذریم که در دوره های پیش چه شد و چه تیمی داشتیم؛ امروز زمان این بحث ها نیست. تیم ملی با سرمربی جدید، می تواند از همین گروه به راحتی صعود کند. در واقع این گروهی نیست که بخواهد با اعصاب و روان تیم ملی بازی کند. ما در شرایطی نیستیم که مدام درباره شکست در منامه سخن بگوییم. برای خودمان هم بهتر است که آن را ندید بگیریم و تمام انرژی خود را وقف دیدار با عراق کنیم.
مخاطره‌های بازی با عراق فقط مربوط به مسابقه فردا نیست. ما با کی‌روش هم مقابل این حریف سرسخت مشکل داشتیم. یکی از دراماتیک‌ترین شکست‌هایی که تجربه کردیم، آن بازی لعنتی با عراق در جام ملت‌های ۲۰۱۵ استرالیا بود. اتفاقی تلخ و گزنده که موجب شد عراقی‌ها فوتبالشان را با افتخارات تاریخی ایران مقایسه کنند و حالا به نقطه‌ای برسند که باخت ایران را حق مسلم خود بدانند! کاری که کارلوس نتوانست برابر عراق انجام بدهد را اگر ویلموتس با یک ماموریت موفق به سرانجام برساند، آن وقت تیم او تیم می‌شود.
تیم ملی با سرمربی جدید نیاز به یک بازی و برد بزرگ دارد؛ دیدار با عراق می‌تواند این وجاهت نسبتا کمرنگ شده را دوباره سر جای خودش برگرداند و هر البته فراموش نکنید اگر یک شکست دیگر به ایران در انتخابی جام جهانی تحمیل شود، جمع کردن این تیم واقعا کار سختی می‌شود.
