حسن روحانی دست به نقد در پیوست حکم صادره برای "حاجی میرزایی" تازه از گرد راه رسیده زده است. اولویت های بیست و سه گانه ای را برای وزارت آموزش و پرورش در دو بخش "عمومی "و"تخصصی"دیکته کرده است که تمام این ترجیع بند طویل تنها در دو بند خلاصه می شود.

الف-بند پنج از اولویت های عمومی با عنوان "واگذاری فعالیت ها به مردم (تجربه می گوید، بخوانید ویژه خواران سیاسی ) و فراهم آوردن زمینه مشارکت هرچه بیشتر بخش خصوصی در آموزش و پرورش.

ب-بند شش از اولویت های تخصصی با عنوان "جایگزین سازی تدریجی ارائه خدمات آموزشی توسط دولت با خرید خدمات آموزشی.

 تمام ناکامی های آموزش و پرورش در شش سال گذشته از همین"دکترین" نشات می گیرد. دولت وزیر خلاق ،مستقل،پای بند های به چارچوب های آموزشی، جسور، عملگرا  و متکی به حمایت از قاطبه معلمان نمی خواهد.

تجربه شش سال گذشته نشان می دهد دولت به دنبال وزیر" گوش به فرمانی" است تا میخ "خصوصی سازی" را محکم بر زمین و ضمیر آموزش و پرورش دولتی بکوبد!

عرضه کالای آموزش و پرورش در بازار بورس

به نظر می رسد روحانی به مشارکت 33 درصدی مردم در تامین هزینه های مستقیم  آموزش و پرورش هم راضی نیست. او درصدد ایجاد یک" انقلاب کپرنیکی" در حوزه آموزش و پرورش دولتی است. تا کالای آموزش وپرورش در بازار بورس به مردم عرضه شود.

روحانی بی میل نیست با پرداخت اندک مبلغی به عنوان یارانه مستقیم  به ازای هر دانش آموز در حساب سرپرست خانوار ،برای همیشه از شر اداره  مدارس دولتی شانه خالی کند. 

در این کشور ، معلم تنها کسی است که از حمایت شغلی و تخصصی لازم بی بهره است و با "چشم برهم زدنی" از طریق خیل بیکاران جویای کار با کمترین دستمزد با نام  "خرید خدمات آموزشی" قابل تامین و  جایگزین شدن است.

به دانشگاه فرهنگیان ، فرایند طولانی و پر هزینه تربیت معلم نیازی نیست!

بیشتر بخوانید: وزیر جدید آموزش و پرورش، به دادمان برسید

گزارش پانزده صفحه ای مرکز بررسی های استراتژیک به سرپرستی حسام الدین آشنا در سال 96 در تبیین چالش های فرابخشی و درون بخشی در حوزه آموزش و پرورش ،پاشنه آشیل وزرای دولت روحانی را نداشتن توفیق مطلوب در حوزه خصوصی سازی می داند.

این در حالی است که" فانی" با رو نمایی از" بسته حمایتی از مدارس غیردولتی"با ارائه طرح استثماری خرید خدمات آموزشی ،نخستین میخ ها را بر تابوت مدارس دولتی کوبید.

کار به آنجا رسید که وزیر وقت به خاطر تضعیف جایگاه مدارس دولتی در اربیهشت ماه همان سال در دیدار عمومی با معلمان برگزیده سراسر کشور با  نهیب جدی" مقام معظم رهبری" روبرو گردیده ،مجلس نیز با گنجاندن طرح خرید خدمات آموزشی  در برنامه یک ساله بودجه مخالفت ورزید!

خصوصی سازی آموزش و پرورش

 به هر صورت ، مرغ دولت در آموزش و پرورش یک پا بیشتر ندارد ، این پا همچنان بر "خصوصی سازی" استوار است ، راهبردی که هرگز رد پایی از آن در سیاست های کلی نظام در "حوزه تحول در آموزش و پرورش" ابلاغ شده از سوی رهبری، نیست. 

اشتهای سیری ناپذیر دولت برای خصوصی سازی در آموزش و پرورش متاسفانه علاوه بر اصلاح طلبان با سکوت پشت پرده برخی از اصولگرایان تمامیت خواه مدرسه دار نیز همراه شده است.

تدین و پای بندی به مبانی اخلاقی از نخستین بایدهای هر کارگزار دولت اسلامی است اما آموزش و پرورش نیازمند وزیر مقتدری است که پیش از آنکه چشم بسته ،گوش به فرمان  رییس جمهور باشد پاسدار حرمت قانون اساسی و اسناد فرادستی مسجل و مصوبی باشد که قرار است تنها نقشه راه مدیر استراتژیک آن وزارتخانه باشد.

ما را به این مجلس و نمایندگانی که آخرین روزهای خود را بر صندلی های سبز آن سپری می سازند امیدی نیست. "حاجی میرزایی" نیز تنها یک سالتحصیلی دیگر میهمان این آموزش و پرورش است . میهمان عاقل به پاس احترام به میزبان ، هرگز هستی وی را به تاراج" خصوصی سازی" نمی سپارد!

ایکاش آقای رییس جمهور به جای این تاکید "بحر طویل گونه" بر اولویت های آنچنانی ،وزیر تازه وارد خود را به دو چیز مهم توصیه می فرمودند:

1- برقراری عدالت آموزشی یا همان توزیع فرصت های برابر آموزشی بین مردم  فارغ از متغیر های مداخله گری مانند: جنسیت، جغرافیا، پایگاه اقتصادی و اجتماعی خانواده .

2- تمرکز بیشتر بر احیای پایگاه و منزلت اجتماعی -اقتصادی بیش از یک میلیون معلم فرهیخته و پر تلاش در ایران اسلامی. 

در پایان "موکدا" از وی می خواست تا در گزارشی شفاف و آسیب شناسانه به معلمان این مرز و بوم ، بگوید چه بر سر داراییهای معلمان در صندوق ذخیره آمده است که داستان دنباله دار حیف و میل  14 هزار میلیاردی آن،به این زودی ها تمام شدنی نیست .

ایکاش آقای روحانی ، با حضور در معارفه "حاجی میرزایی"برای یک بارهم شده ،به صراحت بگوید دلیل جابجایی پی در پی،چهار وزیر در طول شش سال گذشته چیست؟

اگر محرمانه نیست بهتر است به جای طرح گمانه های مختلف ،ایشان از زبان خود ،بگویند دلیل عزل فانی و بطحایی چه بود؟

ابراهیم سحرخیز