در انتخابات گذشته هم آنها برای پیروزی در انتخابات دست به دامان غربی ها شدند و پیروزی در انتخابات ایران را به همراهی غربیها با اصلاح طلبان، پیوند زدند و رویه غلط امتیاز دهی برای پیروزی در انتخابات را که نقض صریح "استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی" بود را کلید زدند.
هم ترامپ و هم روحانی هر دو در انتخابات پیش رو برگ برنده کمی دارند. ترامپ در ونزوئلا، کره شمالی، کریمه، سوریه ، ایران ، عراق و افغانستان تقریبا بدون دستاورد بوده و برخی کارشناسان هم اخراج جان بولتون را در همین راستا تفسیر می کنند.
اما روحانی آخرین مهره بی مهری غربیهاست و امکان ندارد بعد از او کسی بتواند با شعار مذاکره پیروز انتخابات ایران شود. در عوض کسانی که به مقاومت در کشور و منطقه معتقدند و دستاوردهای خوبی هم داشته اند، اکنون در موضع بهتری قرار دارند.
روحانی بدون شک با مقامات آمریکایی برای نجات گفتمان خود، چه آشکارا و چه مخفیانه، چه با واسطه و چه بدون واسطه گفتگو خواهد کرد. ترامپ هم بارها تمایل خود را به مذاکره نشان داده است و بنظر می رسد شروط دوازده گانه پمپئو دیگر حتی از طرف خود پمپئو هم خریدار ندارد. دست برتر ایران در منطقه بخصوص در ضربه مهلک یمنی ها به آرامکوی عربستان، نمایان است. پاسخ حزب ا... هم محکم و قاطع بود. عدم توانایی در پاسخگویی آمریکا و انگلیس و اسراییل در تحرکات اخیربی شک، وزنه ایران را سنگین تر کرده و اکنون خود اماراتی ها هم درصدد مقابله با طرح های ایران نیستند و نزدیک ترین اتحاد علیه ایران فروپاشیده و کشورهای مختلف جهان یکی پس از دیگری از فراخوان آمریکایی ها برای تشکیل نیروی مشترک در خلیج فارس سر باز زدند.
اما عده ایی دیگر هم معتقدند پس از پیروزی ترامپ باید شاهد مقابله آنها با طرحهای ایران بود و اکنون را زمان مناسبی برای پاسخ به اقدامات ایران در منطقه نمی دانند.
بهر حال اقدامات ظریف و روحانی در نیویورک برای تنفس مصنوعی به برجام و زنده نگه داشتن آن حداقل تا بعد از انتخابات اسفندماه جاری در غالب کلی تر کاملا بی ارزش و تنها مصرف انتخاباتی دارد. پیوند زدن همه چیز به برجام و شکست برجام و طرح موضوعات موشکی و منطقه ایی نشان داد مذاکره راه خوبی برای بازی سیاسی نیست. مخصوصا آنجایی که منافع ملی مهم باشد. که البته دولت تدبیر و امید بنظر می رسد خط قرمزی بنام منافع ملی و رفاه ملی را به رسمیت نمی شناسد.
این سفر ما را یاد مقاوله نامه "طهماسب میرزا "در مهر ماه سال ۱۱۰۲ ه ش به سن پترزبورگ می اندازد که حاضر شد بخشهای بزرگی از ایران و حتی گیلان و مازندران را به پتر یکم دهد تا در عوض ایشان کمک کند تا طهماسب میرزا شاه ایران شود.
مجید گودرزی- مدرس دانشگاه
