مجله دیجی کالا - اسماعیل دلخموش: دانیل داداریو منتقد سایت ورایتی در این نوشته قسمت اول فصل هشتم مجموعه تلویزیونی «بازی تاج و تخت» (Game of Thrones) را بررسی کرده است. محور نوشته داداریو بر شتاب بیش از حد و برخی تغییرات است که گیم آف ترونز در فصل آخر از خود نشان می‌دهد. در ادامه می‌توانید بخشی از این نقد را بخوانید:
توجه: ممکن است در این نوشته بخشی از داستان مجموعه تلویزیونی بازی تاج و تخت لو برود.
فصل پایانی مجموعه تلویزیونی بازی تاج و تخت با قسمتی آغاز شد که از نظر فضای کلی تا حد زیادی به فضای آشنای همیشگی شباهت داشت. بازی تاج و تخت اصولا بیش از هر مجموعه تلویزیونی دیگری تمایل دارد لحظات نفسگیر و پراهمیت مجموعه را در میان قسمت‌های مختلف یک فصل پخش کند. با این وجود قسمت اول از یک نظر متمایز بود؛ شتابی خاص و توسعه نسبتا سریع‌تر از معمول طرح داستانی که تا حدی با عجله همراه است.
صحنه‌هایی که در آن سمول تارلی از مرگ پدر و برادرش به دست دنریس آگاه می‌شود و پس از آن جان اسنو از هویت واقعی‌اش آگاه می‌شود واقعا خوب از کار درآمده‌اند. بازیگران در این صحنه‌ها خوب عمل می‌کنند و بویژه می‌توان به پیشرفت محسوس جان بردلی در نقش سمول توجه داشت که در طول مجموعه هر بار بازی‌های بهتری ارایه می‌کند.
اتفاقات قسمت اول نویددهنده تغییراتی هستند که در پیش است. جان – سوای وفاداری‌اش به دنریس – نمی‌تواند حق حکمرانی و رابطه خونی‌اش با زنی که دوست دارد را فراموش کند. در مجموع به نظر می‌رسد این پیشرفت در طرح داستانی تا حدی با روند کلی مجموعه متفاوت است با این وجود شتاب آن در ارائه اطلاعات ضروری به نظر می‌رسد.
بازی تاج و تخت در فصل‌های ابتدایی‌اش مجموعه‌ای بود که آجر به آجر و کاملا روشمند قصه را برای مخاطب می‌ساخت. بخشی از لذت دیدن سریال در تعلیقی بود که از انتظار برای رخ دادن وقایع ناشی می‌شد. حال به نظر می‌رسد در قسمت اول به وضوح حرکت به سوی پایان مجموعه و فرصت‌ندادن به داستان برای بیشتر پرورده‌شدن حس می‌شود.
بازی تاج و تخت تا حد ممکن از آخرین توانایی‌هایش استفاده می‌کند تا مجموعه را پیش ببرد؛ مجموعه‌ای که از منابع اصلی و اولیه چاپ‌شده داستانی فراتر رفته و این فراتررفتن باعث افت کیفیت شده است.
بازی تاج و تخت به عنوان بزرگترین مجموعه تلویزیونی حال حاضر جهان مجبور است به برخی وظایفش در قبال هواداران عمل کند؛ وظایفی که از فصل‌های ابتدایی روی دوش سریال سنگینی می‌کند. یکی از این وظیفه‌ها انتقال اطلاعات به مخاطبان به ساده‌ترین شکل ممکن است؛ همان اتفاقی که در گفت‌وگوی جان و سمول رخ می‌دهد. صحنه‌ای که بوضوح نشان می‌دهد نگه‌داشتن این بخش قابل‌توجه از داستان برای فصل آخر نوعی اشتباه در محاسبه بوده است.
در عین حال شاهد افزایش و تاکید بر جملات و سخنان کنایه‌آمیز و شوخ‌طبعانه هستیم که به نظر می‌رسد باز هم برای سریال به نوعی انجام وظیفه در قبال مخاطبان تبدیل شده است. تلاشی که برای سبک‌تر کردن فضای کلی مجموعه انجام می‌شود اما گاهی اوقات برای کسانی که از سال ۲۰۱۱ مخاطب بازی تاج و تخت بوده‌اند تغییراتی محسوس به نظر می‌آیند … برای مثال می‌توان به صحنه اژدهاسواری جان و دنریس اشاره کرد؛ صحنه‌ای که اگرچه از نظر بصری بسیار خیره‌کننده است اما شوخ طبعی تازه‌پدیدارشده دنریس در آن واقعا تعجب‌برانگیز است.
