چند شب پیش بود که یکی از پیشکسوتان آموزش‌و پرورش که قریب به چهل سالی از عمر خویش را در ستاد وزارتخانه گذرانده و  افتخار همکاری با اغلب وزرا را در کارنامه خود دارد درگپ و گفتی نسبتا طولانی، سفره دلش را برایم باز کرده، از حال و روز امروز آموزش و پرورش  تصمیمات شتابزده،نمایشی وعاری از پشتوانه وزرای دولت روحانی دل پردردی داشت.

از کسانی گفت که با آمد و شد بیش از 14 وزیر،هنوز گعده خود را در سازمان پژوهش،شورای عالی و کمیسیون های وابسته به آن حفظ کرده،به هیچ قیمتی حاضر به ترک ستاد نیستند.

گفتم:"خدا را چه دیدی؟ شاید منتظرند تا فرجی حاصل شود.

باشد که فردا روزی قرعه فال به نام آنها خورده،حتی برای چند ماه هم که شده ،پنجمین وزیر روحانی در آموزش و پرورش باشند.لااقل با وزیر شدن در سن کهولت ،دلی از عزا در آورده سپس به خانه بازگردند!

چه کسی فکر می کرد امثال بطحایی یا حاجی میرزایی که حداکثر آرزویشان این بود روزی در این آموزش وپرورش یک مدیر کل ستادی شوند با زمین خوردن این وآن،به یکباره ردای وزارت برتن کرده ،سکاندار آموزش و پرورش در آن بحر پر تلاطم باشند!

به تجربه آموخته اند چگونه در گذر ایام با توسل به صمت و سکوت یا بکار انداختن زبان چرب و نرم،به زور مداهنه، صندلی خود را حفظ کرده،کجاها بایدآفتابی شده یا در لاک استتار فرو روند؟

آموزش و پرورشی که با وجود حقوق کمتر از سه میلیونی معلمانش،کم هم نیستند کسانی که حتی همین امروز حقوق های 21 و 18میلیونی دریافت می کنند.

بیشتر بخوانید: 

•  نظام رتبه بندی شامل چه تعداد معلم می شود؟
• چالش های تعلیم و تربیت در ایران

مهره های نجومی بگیر دیروز وزارتخانه امروز هم همان حقوق 21 میلیونی خود را بدون کمترین تنش و دغدغه ای براحتی دریافت می کنند، گرچه در صفحه شطرنج "حاجی میرزایی"، به اقتضای مصلحت، یواشکی به خانه بعدی سرخورده، لباس مشاور به تن کرده باشند. تنها برنده این بازی همین افرادند!

اهل فن خوب می دانند که بیش از نیمی از مشاوران وزیر در زمره مقاماتی قرار می گیرند که جایگاه آنها در ساختار تشکیلاتی، همتراز با دیگران معاونان وزراتخانه تعریف شده است بنابراین بین مشاور و معاون در برخوداری از مواهب یا بخوانید همان مواجب،تفاوتی نیست.

وزارتخانه ای که معلمش برای دریافت یک وام ناچیز دو میلیونی،باید برای تامین وثیقه یا ارائه ضامن معتبر در برابر این و آن، سرخم کند، براحتی، در سازمان های تابعه آن،لب تر نکرده به هریک از کارکنان، فارغ از نام و نیاز یا جایگاهش، قرض الحسنه طویل المدت هفتاد تا صد میلیونی پرداخت می شود.

باید دید چه جاذبه هایی در پستوی برخی از سازمانهای تابعه آموزش و پرورش وجود دارد که همچنان مردان مسن و پا به سن گذاشته آموزش و پرورش را مثل کهربا به خود جذب کرده،رها هم نمی کند.

ازبرخی وزرای اسبق گرفته تا معاونان پیشینی که اکنون افزون برسرگرم شدن خود،برای فرزندان یا نوادگان خویش نیز، شغل و کاسبی دست و پا کرده اند.

تنهاچیزی که همچنان شفاف و عریان باقی مانده است همان دریافتی اندک معلمان است که نیازی به راه اندازی سامانه شفاف سازی ندارد حتی بقال محله نیز از میزان دریافتی معلم و مطالبات بر زمین مانده آن باخبر است.

لحظه واریز همین حقوق ناچیز معلمان نیز توام بازمان پرداخت یارانه 45 هزار تومانی آنها،زیر نویس مکرر شبکه خبردر صدا و سیماست!

اما کافی است به فهرست پنهانی از اسامی هیات امنا،هیات مدیره ، مدیران یا سر دبیران فلان فصلنامه،گعده های پژوهشی تا دیگر مدیران عامل شرکتهای متعدد اقماری که بر گرد ماه کم فروغ اموزش و پرورش در حرکتند،دسترسی داشته باشید تا بدانید چگونه فلان استاد وام مقام! یا زید،بکر و عمرو! بیش از سه دهه از این تنور داغ،نان دو آتیشه خشخاشی خورده،گهگاهی نیز بظاهر در قامت یک عالم منتقد یا مصلح دانا،به ریش نداشته این و آن می خندند!

خصوصی سازی در آموزش و پرورش ایران  را همین عده ،تئوریزه کرده، تحت پوشش "بسته حمایتی" به خورد مسوولان اجرایی می دهند تا زیر پای معلم بیچاره بیشتر از گذشته خالی شود.

همین نو لیبرالهای یقه سفید هستند که مدارس خاص دولتی را ،موی دماغ توسعه خصوصی سازی در ایران دانسته ، در صدد حذف آنها برمی آیند.

اغلب آنها نیز در بهترین نطقه از باغشهر بزرگ تهران ،با نام  مدارس غیر دولتی ، تجارتکده ای برای خود دایر کرده ، اهل و عیال خویش را به کار آن گمارده تا خیال خود را از اتکا به یک مستمری بخور و نمیر! برای همیشه آسوده کرده باشند.

عجیب تر آن است که گاهی نیز ،وجدان خفته آنها ، تحریک شده ،ما معلمان را به کم کاری در انجام وظیفه در برابر حقوق دانش آموز، متهم می کنند!یاللعجب! از این همه صداقت و شفافیت!