شاخص ها هشدار دهنده هایی هستند که مدیران را از مشکلات پنهان در برخی از زمینه های خاص و یا ادامه روند مطلوب در زمینه های دیگر آگاه می سازند.
آنچه درشش سال اخیر در ایستگاه آموزش و پرورش به ثبت رسیده است نشان می دهد اقلیم بحران زده تعلیم و تربیت در ایران شرایط سختی را سپری می کند.
چالش های پیش روی آموزش و پرورش
کمبود 110هزار نفری معلم، افزایش 40 درصدی مدارس دونوبته، تراکم نامتعارف دانش آموزی در بیش از 60 درصد از کلاس های دوره ابتدایی، فاصله معنادار میانگین سرانه فضاهای آموزشی، ورزشی، آزمایشگاهی و کارگاهی از استاندارد موردانتظار، افزایش ضریب اشتغال دبیران مرد در بیشتر دروس از جمله تربیت بدنی، ریاضیات، فیزیک، حتی ادبیات فارسی از میانگین 1/3 در سال 91 به بیش از 2، افزایش میانگین تعداد دانش آموزان در کلاس های چندپایه، سقوط شش پله ای ایران در آزمون های بین المللی تیمز و پرلز، کم رنگ شدن درخشش ایران در المپیادهای علمی -ورزشی دانش آموزان، افزایش 6 درصدی جمعیت مدارس غیردولتی از 8 درصد دهه 80 به 14 درصد در سال98، باز شدن پای تراژدی پر دردسر خرید خدمات آموزشی به مدارس دولتی، تشدید نارضایتی های شغلی ومعیشتی در بین معلمان، کاهش معنادار سهم آموزش و پرورش از تولید ناخالص ملی به کمتر از 2 درصد در دو سال گذشته، رسیدن سهم اعتبارات غیر پرسنلی( کیفیت بخشی) از کل بودجه به کمتر از 2 درصد، افزایش سهم 30 درصدی مردم از هزینه های آموزش و پرورش ،به صفر رسیدن سهم مدارس عادی دولتی در رتبه های برتر کنکور، کاهش زمان مدیریت وزرای آموزش و پرورش به کمتر از دوسال در شش سال اخیر ، به حداقل رسیدن اعتبارات تملک داراییها و سرمایه ای، فرسودگی بیش از 30 درصد از فضاهای کالبدی آموزش و پرورش ، کمبود بیش از30 هزار مشاور ،شتاب گرفتن رفتار های پر خطر در مدارس( که هراز گاهی از گوشه ای از اطلاعات آن به بیرون درز می کند)، کاهش بیش از پنجاه درصدی هنرجویان هنرستانهای کشاورزی،پیشی گرفتن عجیب دانش آموزان رشته علوم تجربی بر دیگر رشته های شاخه نظری ، کاهش سهم 8 درصدی آموزش های فنی و حرفه ای،کم رنگ شدن نظارت و ارزیابی بالینی از مدارس روستایی به ویژه مدارس تک پستی به دلیل پرداخت نشدن مطالبات چهار ساله مربوط به دهگردشی راهبران آموزشی،گردش مالی بیش از 12هزار میلیاردی صاحبان تولید و فروش کتابهای کمک درسی و کنکور علاوه بر سهم کلاس های خصوصی و آموزشگاهی تنها بخشی از حال و روز این اقلیم بحران زده را به تصویر می کشد.
بیشتر بخوانید: زمان اعمال رتبه بندی در حقوق معلمان اعلام شد+جزییات
اکنون چوگان این میدان پر ماجرا، بدست سوار کار ناآزموده ای افتاده است که با مسایل امروز آموزش و پرورش بیگانه است.
حاجی میرزایی در طول چهل سال پس از انقلاب، شاید از محدود وزرایی باشد که تنها آشنایی وی با آموزش و پرورش، به همان دوره نوستالژیک 12 ساله دانش آموزی او می رسد.
حداقل دو سالی وقت لازم است تا امثال ایشان بتوانند با تلمذ کردن در حلقه مشاوران و معاونان ستادی وزارتخانه ، به اندک شناختی از آموزش و پرورش نائل شوند که این امر بی شباهت به نوشداروی پس از مرگ سهراب نیست.
چاره چیست؟ باید این دو سال پایانی را نیز مانند شش سال گذشته تحمل کرد ، تا این دوره فترت هشت ساله با تمام کاستی هایش به سر آید.
قرار نیست با حاجی میرزایی شاهد اتفاق تازه ای در آموزش و پرورش باشید.
او نیز گوشش را از هم اکنون به نشنیدن عادت داده است، هنوز نیامده تمام رشته ها را پنبه کرده، به هیچیک از وعده های خویش پای بند نیست.
بیشتر بخوانید: از مدرسه فروشی در آموزش و پرورش تا سهمیه فروشی در دانشگاه
بنده خدا حق هم دارد، می خواهد پس از سالها خروج از کنج عزلت، برای یکبار هم شده، دو سال پایانی خدمت را با پست دندان گیر، وزارت باز نشسته شود. همین و السلام!
لاجرم بود و نبود ایشان سودی به حال این آموزش و پرورش بحران زده ندارد زیرا تعلیم و تربیت در هیچ دوره ای از گزینه های روی میز نبوده است.
